ஆணி மாண்டவ்யரின் ஆசிரமத்தில் ஒரு முறை திருடர் கூட்டம் ஒன்று ஒளிந்திருந்தது, அப்போது மாண்டவ்யர் ஆழ்ந்த தியானத்தில் இருந்தார். திருடர்கள் ஒளிந்திருந்தது அவருக்குத் தெரியாது, மன்னனின் பாதுகாவலர்கள் திருடர்களை கண்டுபிடித்தனர். திருடர்களுக்கு உதவியதாக மாண்டவ்யரை சித்ரவதை செய்தனர், பின் அவர் முன் எமன் தோன்றிய போது எவருக்கும் தீங்கு நினைக்காத தனக்கு நேர்ந்த துன்பத்திற்கு விளக்கம் கேட்டார். ஆமாம் நீ சிறுவயதில் பூச்சிகளுக்கு வைக்கோலால் கொடுமை செய்தாய் அதற்கு பலன்தான் இது என்றார் எமன். அறியாத வயதில் செய்த சிறு குற்றத்திற்கு இவ்வளவு பெரிய தண்டனையா? இது அநியாயம் என்றார் மாண்டவ்யர். அதுதான் கர்ம வினைப்பயன் என்றார் எமன். மாண்டவ்யர் கோபம் கொண்டு எமனை பார்த்து நீ பூவுலகில் பிறப்பாய் அரசகுலத்தில் பிறந்தாலும் அரியணை ஏற முடியாதவனாக இருப்பாய் என சாபம் கொடுத்தார்.[1]
அரக்குமாளிகை
கௌரவர்கள் அனைவரும் திருமணம் செய்துகொண்டு,வரும் மருமகள்கள் வெவ்வேறு நாடுகளிலிருந்து வந்தால் நிலைமை இன்னும் மோசமாகிவிடும் அதனால் பாண்டுவின் மனைவிக்கும் அவள் மகன்களுக்கும் தனியாக ஓர் அரண்மனை கட்டிக் கொடுத்துவிடுவது நல்லது என்று திருதராஷ்டிரனிடம் விதுரன் கூறினார்.திருதராஷ்டிரன் சம்மதிக்கவே வாரணாவதத்தில் தனியாக ஒரு மாளிகை கட்ட உத்திரவிடப்பட்டது.கட்டிமுடித்த அந்த மாளிகையை விதுரன் பார்வையிட்ட போது அதிர்ச்சியடைந்தார்.அது முழுக்க முழுக்க அரக்கால் கட்டப்பட்டிருந்தது,பயன்படுத்தப்பட்டிருந்த பொருட்கள் எல்லாமே எளிதில் தீப்பற்றக்கூடியவையாக இருந்தது.[1]
விதுரன் செய்த உதவி
விதுரர் குந்தியிடம் சென்று என் சகோதரன் உன்னையும்,உன் பிள்ளைகளையும் கொல்லத்திட்டமிட்டிருக்கிறான்.உங்களுக்கு ஒரு மாளிகையைப் பரிசாகத் தரப்போகிறான்,அதை நீங்கள் ஏற்க மறுக்க முடியாது. நீங்கள் அந்த மாளிகைக்குள் புகுந்ததும் உங்களை எரித்துவிடத் திட்டமிட்டுள்ளான்.ஆனால் நீங்கள் பயப்பட வேண்டாம்,நீங்கள் பத்திரமாக தப்பிப்பதற்கு மாளிகைக்கு கீழே நான் ஒரு சுரங்கப்பாதை அமைத்திருக்கிறேன்.சுரங்கப் பாதை வழியில் போனால் காட்டுக்குள் போய் விட்டுவிடும்,கௌரவர்களுக்கு சந்தேகம் வராமல் இருப்பதற்காக மாளிகைக்கு போவதை ஏற்றுக் கொண்டு மாளிகைக்குள் சென்று சுரங்கப்காதை வழியாக தப்பிச் சென்றுவிடுங்கள்.நீங்கள் திரும்பி வரும்போது நியாயம் உங்கள் பக்கம் இருக்கும்,பிறகு உங்கள் மகன்களுக்கு உரிமையோடு ஆட்சியைப் பெறமுடியும் என்று கூறினார்.[1]
மாளிகை எரிந்தது
மாளிகை பாண்டவர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டது,தாயும் மகன்களும் அதில் குடிபுகுந்தனர்,விதுரன் எச்சரித்தபடி அன்று இரவே மாளிகைக்கு தீவைக்கப்பட்டு, மாளிகை முழுதும் எரியத்தொடங்கியது.தாயுடன் பாண்டவர்கள் எந்த காயமுமின்றி சுரங்கப்பாதை வழியே தப்பினர்,குடும்பங்களின் சண்டை இன்னும் வலுத்தது.தீ அனைந்ததும் எரிந்து போன ஒரு பெண்ணின் உடலும்,ஐந்து இளைஞர்களின் உடல்களும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.அவை குந்தி மற்றும் பாண்டவர்களின் சடலங்கள் என்றே கருதினர், திருதராஷ்டிரன் அவர்களுக்காகக் கண்ணீர் வடித்தான்,காந்தாரியும்,துரியோதனனும்,துச்சாதனனும் கூட கண்ணீர் விட்டனர். துரோணரும்,பீஷ்மரும் துக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அழுதார்கள். விதுரன் வருத்தப்படுவது போல் பாசாங்கு செய்தார், அவருக்கு தெரியும் குந்திக்குப் பதிலாக ஆறுபேர் மயக்க மருந்து கொடுக்கப் பட்டு மாளிகைக்குள் விடப்பட்டார்கள்,அவர்களுடைய கருகிய உடல்களே அது என்று,இந்த பயங்கர சதி வேறு யாறுக்கு தெரியும் என்ற எண்ண ஓட்டத்துடனே விதுரன் இருந்தார்.[1]
மகாபாரத பாத்திரங்களில் அறிவுக்கும் விவேகத்துக்கும் இலக்கணமாகப் படைக்கப்பட்டவன் விதுரன். திருதராட்டிரன், பாண்டு ஆகியவர்களின் இளைய சகோதரன். பணிப்பெண்ணுக்குப் பிறந்தவன் என்பதனாலேயே அரச பதவிக்கு அருகதை அற்றவனாகி இருந்தாலும் அரச குடும்பத்தில் எல்லோருடைய மதிப்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரியவனாக இருந்தான். திருதராட்டிரன் தன்னுடைய குழப்பங்கள் எதுவாகினும் விதுரனைக் கலந்தாலோசிப்பது வழக்கம். (ஆனால் விதுரன் சொல்லும் நல்ல ஆலோசனைகள் எவற்றையும் திருதராட்டிரன் ஏற்று நடந்ததில்லை என்பதும் நிஜம்). அவ்வாறு ஓர் இரவு முழுவதும் திருதராட்டிரனுக்கு விதுரன் சொன்ன அறிவுரை நீதிகளின் தொகுப்பே விதுர நீதி எனப்படுவது.
மகாபாரதத்தில்பகவத் கீதை ஒருவகையான தத்துவ விளக்கம் என்றால் விதுரநீதி என்பது அரசியல் சமூக பொது நீதி மொழி எனலாம்.[1]
பாண்டவர்கள் வனவாசத்தையும் அஞ்ஞாத வாசத்தையும் முடித்த பிறகும் துரியோதனன் அவர்களுடைய நாட்டினைத் திருப்பித் தர மறுத்ததனால் பாரதப் போர் நிகழ்வதென்பது தவிர்க்க இயலாத ஒன்றாக ஆகிவிட்டது. இரண்டு தரப்பினரும் தத்தமது ஆதரவாளர்களுடன் படை திரட்ட ஆரம்பித்தனர்.
சஞ்சையன் தூது
ஆனாலும் இருதரப்பினருக்கும் பொதுவான சிலர் போரினைத் தவிர்க்க தூது முயற்சிகளிலும் ஈடுபட்டனர். திருதராடிரனே இந்தப் போரினைத் தவிர்க்க எண்ணி தர்மபுத்திரனிடம் பேசிப் பார்க்கும் படி தன்னுடைய நம்பிக்கைக்குரிய சஞ்சையனை அனுப்பி இருந்தான்.
சஞ்சையன் பாண்டவர்களிடம் பேசிப் பார்த்து அவர்கள் தரப்பிலேயே நியாயம் இருப்பதை உனர்ந்து கொண்டு, பாரதப் போர் தவிர்க்க இயலாத ஒன்று என்பதனை உணர்ந்து கொண்டு திருதராட்டிரனிடம் திரும்பினான். அப்போது இரவாகி விட்டதால் அவனிடம் தூது நிகழ்ச்சிகளைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்லாமல் வெறுமனே அவனைக் கடிந்து கொண்டு, மறுநாள் அரசவையில் மற்ற விவரங்களைச் சொல்வதாகக் கூறி விட்டு ஓய்வெடுக்கச் சென்று விட்டான்.
திருதராட்டிரன் குழப்பம்
சஞ்சையனுடைய கடும் வார்த்தைகள் அவனுடைய தூதின் விளைவினைப் பட்டவர்த்தனமாகக் காட்டி விட்டதால் குழப்பத்தில் இருந்த திருதராட்டிரனுக்கு உறக்கம் வரவில்லை. எனவே விதுரனை அழைத்து வரச் சொல்லி அவனிடம் தன் உறக்கமின்மையைச் சொல்லிப் புலம்பினான்.
“அரசே! வலிமை குன்றியும் யுத்த தளவாடங்கள் சரியில்லாத நிலையிலும் இருக்கும் போது வலிமை மிகுந்த எதிரியை எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலை வந்தால் உறக்கம் வராது. பொருளைப் பறி கொடுத்தவன், காதல் வயப்பட்டவன், பிறர் பொருளில் ஆசை வைத்தவன், திருடன் ஆகியோருக்கும் உறக்கம் சாத்தியமாவதில்லை. இதில் நீங்கள் எந்த வகையில் துன்பப்படுகிறீர்கள்?” என்று கேட்கும் ஆரம்பத்திலேயே விதுரனின் புத்திக் கூர்மை தெளிவாகத் தெரிகிறது.
விதுரநீதி
அவனுக்கு நேரடியாக விடை கூற முடியாத திருதராட்டிரன், “எதையாவது சொல். என் மன ஆறுதலுக்காகச் சொல். நீ நீதிவான். நீ சொல்லும் நியாய உரைகள் எப்போதுமே கேட்க நன்றாக இருக்கும்” என்று அவனை ஊக்கிப் பேச வைக்கிறான். அன்று இரவு முழுதும், விதுரன் அவனுக்குச் சொல்லும் நீதி உரைகளின் தொகுப்பே விதுர நீதியாகும்.[2]
இது மகாபாரதத்தில் சஞ்சையன் தூதுக்கு அடுத்த பகுதியாக உள்ளது. இது ஒரு வாழ்வியல் பாடம். மனிதன் எப்படி இருக்க வேண்டும்; எப்படி இருக்கக் கூடாது; என்ன செய்ய வேண்டும்; என்ன செய்யக் கூடாது என்பது போன்ற விளக்கங்கள் நிறைந்துள்ள நூல் இது.
எடுத்துக்காட்டு நீதி உரைகள்
பண்டிதன் என்பவன், தானாகப் போய் யாருக்கும் அறிவுரை சொல்ல மாட்டான்; பிறர் கேட்டல் மட்டுமே சொல்லுவான்.
பிறர் போற்றும் போது சந்தோஷமும் தூற்றும் போது துக்கமும் அடையாமல் இருப்பான்; தொலைந்து போனதை நினைத்து துக்கப்பட மாட்டான் பண்டிதன்.
அடங்கிப் போன பகையைத் தூண்டி வளர்க்கக் கூடாது.
வாக்கினை அடக்குவது மிகவும் கடினம். பொருட்செறிவுடனும் புதுமையாகவும் பேச வேண்டும். அதிகம் பேசுபவரால் இவ்வாறு பேச இயலாது;
பாணங்களால் ஏற்பட்ட புண் ஆறிவிடும் ஆனால் கொடிய வார்த்தைகள் கொண்டு சொல்லப்பட்ட நிந்தையாகிய புண் ஆறுவதே இல்லை.
இரவில் சுகமாகக் காலம் கழிக்க வேண்டும் என்றால் அதற்குத் தக்கவைகளைப் பகலிலேயே செய்து விட வேண்டும்; மழைக்காலத்தைச் சுகமாகக் கழிக்க வேண்டுமானால் மற்ற எட்டு மாதங்களில் உழைத்துச் சேகரித்து வைக்க வேண்டும்; முதுமையில் சுகவாசம் செய்ய வேண்டுமென்றால் இளமையிலேயே அதற்குத் தக்கவைகளைச் செய்து கொள்ள வேண்டும்.
அதிக அகந்தை, அதிகப் பேச்சு, பெரிய குற்றம், அதிக கோபம், தன்னை மட்டும் காப்பாற்றிக் கொள்ளும் ஆசை, நம்பிக்கைத் துரோகம் இழைப்பது ஆகிய ஆறும் மனிதனின் ஆயுளை வெட்டும் கூரிய கத்திகள்.
திருதராஷ்டிரன், பாண்டு, விதுரன் பிறப்பு! - ஆதிபர்வம் பகுதி 106
The Birth of Dhritarashtra, Pandu and Vidura! | Adi Parva - Section 106 | Mahabharata In Tamil
(சம்பவ பர்வம் - 42)
பதிவின் சுருக்கம் : வியாசரின் மூலம் அம்பிகைக்குப் பிறந்த திருதராஷ்டிரன்; அம்பாலிகைக்குப் பிறந்த பாண்டு; பணிப்பெண்ணுக்குப் பிறந்த விதுரன்...
வைசம்பாயனர் சொன்னார், "கோசல இளவரசியின் மாதவிடாய் முடிந்ததும், சத்தியவதி தனது மருமகளை {அம்பிகையை} நீராட்டிச் சுத்தப்படுத்தி, படுக்கையறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அங்கே இருந்த ஆடம்பரக் கட்டிலில் தனது மருமகளை அமரச் செய்து, அவளிடம் {அம்பிகையிடம்},(1) "ஓ கோசல இளவரசியே {அம்பிகையே}, உனது கணவனின் {விசித்திரவீரியனின்} அண்ணன் இன்று உனது கருவறைக்குள் உனது குழந்தையாக நுழைவான். இன்றிரவு அவனுக்காகத் {வியாசருக்காக} தூங்காமல் காத்திருப்பாயாக" என்றாள்.(2) தனது மாமியாரின் {சத்தியவதியின்} வார்த்தைகளைக் கேட்ட அந்த இனிமையான இளவரசி {அம்பிகை}, பீஷ்மரையும், குரு குலத்தின் பிற மூத்தவர்களையும் நினைத்து அந்தக் கட்டிலில் சாய்ந்திருந்தாள்.(3) அந்த உண்மை நிறைந்த அம்முனிவர் (வியாசர்), தான் அம்பிகையைக் (இளவரசிகளில் மூத்தவள்) குறித்த ஒரு வாக்கை முதலில் கொடுத்திருந்ததால், அவளது அறையில் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருக்கும்போதே நுழைந்தார்.(4) அந்த இளவரசி {அம்பிகை} அவரது {வியாசரது} கரிய நிறத்தையும், தாமிரக்கம்பிகள் போலச் சிவந்திருந்த சடா முடியையும், எரியும் தழல் போன்ற கண்களையும், கரடு முரடான தாடியையும் பார்த்துப் பயந்து தனது கண்களை மூடிக் கொண்டாள்[1].(5)
[1] கும்பகோணம் பதிப்பில், "பிறகு, பெரும்பாலும் ஜனங்கள் தூங்கிப் போயிருக்கும் பாதி ராத்திரி வேளையில் தீபங்கள் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கையில் பகவனான வியாஸ மஹரிஷி கிருகத்தில் பிரவேசித்தார். சொல்தவறாதவரும் பெருந்தவத்திலிருப்பவருமாகிய அந்த வியாஸமஹரிஷி அம்பிகையினிடம் முதலிற்கட்டளையிடப் பட்டிருந்ததனால் அப்போது அவள் சயனத்தினிடம் போனார்." என்றிருக்கிறது.
எனினும், அந்த முனிவர் {வியாசர்}, தனது தாயின் {சத்தியவதியின்} விருப்பத்தை நிறைவேற்றும் விருப்பத்தால் அந்த இளவரசியை {அம்பிகையை} அறிந்தார். அச்சத்திலிருந்த அவள் {அம்பிகை}, கண்ணைத் திறந்து ஒரு முறையேனும் வியாசரைப் பார்க்கவில்லை.(6) வியாசர் வெளியே வந்த போது, அவரது தாய் {சத்தியவதி} அவரைச் சந்தித்து, "இளவரசி {அம்பிகை} பிள்ளையைப் பெறுவாளா?" என்று கேட்டாள்.(7) அதைக்கேட்டு, "இளவரசி {அம்பிகை} பெறப்போகும் பிள்ளை பத்தாயிரம் யானைகள் பலம் கொண்டவனாக இருப்பான். அவன் சிறந்த அரசமுனியாக இருந்து, பெரும் கல்வியும், புத்திக்கூர்மையும், சக்தியும் பெற்றிருப்பான். அந்த உயர் ஆன்மா தனது காலத்தில் நூறு பிள்ளைகளைப் பெறுவான். ஆனால் அவனது தாயின் {அம்பிகையின்} தவறால் அவன் குருடாகப் பிறப்பான்" என்று வியாசர் பதிலுரைத்தார்.(8-10)
இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட சத்தியவதி, "ஓ தவத்தை செல்வமாகக் கொண்டவனே, குருடாக இருப்பவனால் எவ்வாறு குருக்களுக்குத் தகுந்த ஏகாதிபதியாக முடியும்?(11) குருடாக இருப்பவனால் எவ்வாறு தனது உறவினர்களையும், குடும்பத்தையும், தன் தந்தையுடைய குலத்தின் மகிமையையும் பாதுகாக்க முடியும்? நீ குருக்களுக்கு இன்னும் ஒரு மன்னனைக் கொடுக்க வேண்டும்" என்றாள்.(12) வியாசர் "அப்படியே ஆகட்டும்" என்று சொல்லிச் சென்று விட்டார். மூத்த கோசல இளவரசி சரியான காலத்தில் ஒரு குருட்டு மகனைப் பெற்றெடுத்தாள்.(13) ஓ எதிரிகளை அழிப்பவனே {ஜனமேஜயனே}, விரைவில் சத்தியவதி, தனது மற்றுமொரு மருமகளிடம் {அம்பாலிகையிடம்} உறுதி பெற்று முன்பு போலவே வியாசரை வரவழைத்தாள்.(14) வியாசர் முன்பு போலவே தனது உறுதிக்கிணங்கத் தனது தம்பியின் {விசித்திரவீரியனின்} இரண்டாவது மனைவியை {அம்பாலிகையை} அணுகினார். அம்பாலிகை அந்த முனிவரைக் {வியாசரைக்} கண்ட பயத்தால் ஒளியிழந்து வெளிறிவிட்டாள். ஓ பாரதா {ஜனமேஜயா}, அவள் {அம்பாலிகை} பயத்தால் வெளிறிப்போவதைக் கண்ட வியாசர் அவளிடம் {அம்பாலிகையிடம்},"எனது கொடும் உருவத்தைக் கண்டு நீ பயத்தால் வெளிறிப் போனதால்,(15-17) ஒளியிளந்து வெளிறிய நிறத்தில் மகனைப் பெறுவாய். ஓ அழகான முகம் கொண்டவளே, உனது மகனின் பெயரும் பாண்டு (மங்கலானவன்) என்று வழங்கப்படும்" என்றார்.(18)
இதைச்சொல்லிவிட்டு அந்தச் சிறப்புமிகுந்த முனிவர் {வியாசர்} அந்த அறையில் இருந்து வெளியே வந்தார். அவர் {வியாசர்} வெளியே வந்தபோது, அவரது தாய் {சத்தியவதி} அவரைச் சந்தித்துக் குழந்தையைப் பற்றிக் கேட்டாள்.(19) அதற்கு அந்த முனிவர் {வியாசர்} குழந்தை மங்கிய நிறத்தில் பிறந்து பாண்டு என்ற பெயரால் அழைக்கப்படும் என்றார். சத்தியவதி அந்த முனிவரிடம் {வியாசரிடம்} இன்னுமொரு குழந்தையை இரந்து கேட்டாள்.(20)
அந்த முனிவர், "அப்படியே ஆகட்டும்" என்றார். அம்பாலிகை, அவளுக்குரிய காலத்தில் மங்கிய நிறத்தில் ஒரு மகனை ஈன்றெடுத்தாள்.(21) அந்தப் பிள்ளை மிகவும் அழகானவனாக அனைத்து அதிர்ஷ்டக்குறிகளும் பெற்றிருந்தான். அந்தப் பிள்ளையே பின்னாட்களில் பெரும் வில்லாளிகளான பாண்டவர்கள் ஐவரின் தந்தையானான்[2].(22) சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, விசித்திரவீரியனின் மூத்த விதவை {அம்பிகை} தனது மாதவிடாய்க்குப் பிறகு, சத்தியவதியால் வியாசரை அணுகப் பணிக்கப் பட்டாள். தேவலோகத்தைச் சேர்ந்த மங்கை போன்றவளான அழகான அந்த இளவரசி அந்த முனிவரின் {வியாசரின்} கொடும் உருவத்தையும், கடும் நாற்றத்தையும் நினைத்துத் தனது மாமியாரின் உத்தரவை ஏற்க மறுத்தாள். இருப்பினும், அப்சரஸ் போன்ற அழகுடைய தனது தாதிகளில் ஒருத்திக்குத் தனது ஆடை மற்றும் ஆபரணங்களைப் பூட்டி அவரிடம் {வியாசரிடம்} அனுப்பி வைத்தாள். வியாசர் வந்ததும் அந்த மங்கை எழுந்திருந்து அவரை {வியாசரை} வணங்கினாள்.(23-25)
[2] கும்பகோணம் பதிப்பில் இன்னும் அதிகமாக, "பிறகு பிரஸவகாலம் வந்தபோது அம்பாலிகாதேவி ராஜலக்ஷணங்கள் நிரம்பினவனும், ஒளியினால் ஜ்வலிப்பவன் போன்றவனுமாகிய வெண்ணிறமான குமாரனைப் பெற்றாள். அவனுக்குச் சிறந்த வில்லாளிகளாகிய பஞ்சபாண்டவர்களென்னும் புத்ரர்கள் பிறந்தனர். பீஷ்மர் அவ்விரண்டு புத்ரர்களுக்கும் முறையே வேதங்களின் கரைகண்டவர்களாகிய பிராமணர்களைக் கொண்டு ஜாதகர்மம் முதலான கிரியைகளனைத்தையும் சாஸ்திரப்படி க்ரமமாகச் செய்வித்தார். அம்பிகைக்குப் பிறந்த புத்ரன் குருடனாயிருந்ததைக் கண்டு ஸத்தியவதியானவள் தன் புத்ரராகிய வியாஸரையழைத்து, "இவன் பொட்டையன்; அம்பிகைக்கு மற்றுமொரு நல்ல பிள்ளையை நான் விரும்புகிறேன்" என்று சொல்லி அம்பிகைக்காக மற்றொரு புத்ரனை வேண்டினாள். இவ்வாறு வேண்டப்பட்ட வியாஸமஹரிஷி தமது மாதாவை நோக்கி, "அழகான கௌஸல்யை மற்றொருமுறை ஸரியாக இருப்பாளாயின், அவளுக்குத் தர்மசாஸ்திரமும் ராஜநீதிசாஸ்திரமும் தெரிந்த குமாரன் உண்டாவான்" என்று சொன்னார். ஸத்தியவதியானவள் மறுபடியும் தன் மூத்த மருமகளாகிய அம்பிகையைத் தைரியப்படுத்தி ருதுகாலத்தில் அவளை வியாஸரிடம் அனுப்பினாள்" என்றிருக்கிறது.
அவள் அவரை {வியாசரை} மரியாதையுடன் கவனித்துக் கொண்டு, அவர் கேட்டுக்கொண்ட போது அவரருகே அமர்ந்தாள். ஓ மன்னா {ஜனமேஜயா}, கடுந்தவம் இருந்தவரான அம்முனிவர் {வியாசர்} அவளிடம் பெரும் மனநிறைவு கொண்டு,(26) அவளிடம் இருந்து விடைபெறும் முன், "இனிமையானவளே, இனி நீ அடிமையாக {பணிப்பெண்ணாக} இருக்க மாட்டாய். உனது குழந்தை மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலி, அவன் அறம் சார்ந்தவனாக இருந்து, இந்தப் பூமியில் புத்திசாலி மனிதர்களில் முதன்மையானவனாக இருப்பான்" என்றார்.(27) ஓ மன்னா {ஜனமேஜயா}, கிருஷ்ண துவைபாயனருக்கு {வியாசருக்கு} அவளிடம் பிறந்த மகன் பின்னாட்களில் விதுரன் என்று அழைக்கப்பட்டான். இப்படியே அவன் {விதுரன்} திருதராஷ்டிரனுக்கும், சிறப்புமிகுந்த பாண்டுவுக்கும் சகோதரனானான்.(28) விதுரன் ஆசை மற்றும் விருப்பங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவனாக இருந்து ஓர் அரசாங்கத்தின் சட்டங்கள் மற்றும் விதிகளைப் பயின்று அதில் நிபுணனானான். அவனே ஆணிமாண்டவ்யரின் சாபத்தால் பூமியில் பிறந்த தர்மதேவன் {யமன்} ஆவான்.(29) கிருஷ்ண துவைபாயனர் {வியாசர்} முன்பைப் போலவே தனது தாயைச் {சத்தியவதியைச்} சந்தித்து மூத்த இளவரசியால் தாம் ஏமாற்றப்பட்டதையும், சூத்திரப் பெண்ணுக்கு மகனைக் கொடுத்ததையும் சொன்னார். அனைத்தையும் சொல்லிவிட்டுத் தனது தாய் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே மறைந்து போனார்.(30) இப்படியே விசித்திரவீரியனுக்கு உரிமையுள்ள நிலத்தில் {அம்பிகை, அம்பாலிகையிடத்தில்} துவைபாயனருக்கு {வியாசருக்கு}, தேவர்களைப் போன்ற அந்தப் பிரகாசமான குழந்தைகள் குரு பரம்பரையின் தழைக்கச் செய்வதற்காகப் பிறந்தனர்" {என்றார் வைசம்பாயனர்}.(31)
பாரத்துவாசர் தனது தவ வலிமையால் உலகமெங்கும் பயணித்து வரும் போது க்ருடசி என்ற கந்தர்வக் கன்னியைக் கண்டார். கண்டவுடன் அவள் மீது காதல் கொண்டார். அந்த கந்தர்வக் கன்னியைக் கண்டு காதல் கொண்ட மாத்திரத்திலேயே அவரிடமிருந்து வெளிப்பட்ட விந்துவை ஒரு பானையில் செலுத்தினார். பானையில் இருந்து பிறந்தார் துரோணர்.[1]
துரோணரின் சபதம்
துரோணர் பரம ஏழை. அவர் வீட்டில் ஒரு பசு மாடுகூட இல்லை. பாலையே ருசி பார்க்காமல் வளர்ந்தார் மகன் அசுவத்தாமன். கஞ்சிக்கும் பாலுக்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் வளர்ந்தார் அசுவத்தாமன். துரோணரின் இளமைக் கால நண்பர் பாஞ்சால நாட்டு அரசர் துருபதனிடம் போய் ஒரு பசுவை வாங்கி வருமாறு கிருபி துரோணரை நச்சரித்தாள். "சிறுவயதில் தன் சொத்துக்கள் எல்லாவற்றையும் என்னோடு பகிர்ந்து கொள்வதாக அவன் சொல்லியிருக்கிறான்" எனக் கூறி துருபதனிடம் சென்று தனது சிறு வயது வாக்குறுதியை நினைவூட்டினார். துருபதன் வாய்விட்டுச் சிரித்தான். "சமமானவர்களுடன் தான் நட்பு வைத்துக்கொள்ள முடியும். நான் செல்வம் மிகுந்த மன்னன்; நீயோ ஏழை முனிவன் நாம் நண்பர்களாக இருக்க முடியாது. நட்பின் அடிப்படையில் பசுவைக் கேட்காதே. தர்மமாக கேள் பசுவை தானமாக தருகிறேன்" என்றார் துருபதன். இதைக் கேட்டதும் துரோணர் வருத்தமும், கோபமும் கொண்டார். "ஒரு நாள் உனக்கு இணையாக மன்னனாகி மீண்டும் வருவேன்" என்று சபதம் செய்து பாஞ்சாலத்தை விட்டு வெளியேறினர்.[1]
ஆசான் துரோணர்
போர் வித்தையில் தேர்ந்த ஆசிரியரான பரசுராமனிடம் போய் போர்த் தந்திரங்களைக் கற்றார். என்னுடைய வித்தையை சத்திரியர்களுடன் பகிர்ந்துகொண்டு விடாதே என எச்சரித்தார் பரசுராமர். மாட்டேன் என வாக்குறுதி தந்தார் துரோணர். ஆனால் பரசுராமர் ஆசிரமத்தை விட்டு வெளியே வந்ததுமே வாக்குறுதியை மறந்து அத்தினாபுரம் சென்று குரு வம்சத்திற்கு ஆசானாகி குரு வம்ச சத்திரிய இளைஞர்களை துருபதனுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தத் திட்டமிட்டார்.[1]
துரோணர் அத்தினாபுரம் வந்த போது குரு வம்சத்துப் பிள்ளைகள் கிணற்றிலிருந்து ஒரு பந்தை மீட்பதில் மும்முரமாக இருந்தனர். இராச குமாரர்களுக்கு உதவ நினைத்தார் துரோணர். நீண்ட ஒரு புல்லை எடுத்து கிணற்றில் இருந்த பந்தின் மீது வீசினார். இது பந்தைத் துளைத்து ஒட்டிக்கொண்டது. அடுத்தப் புல்லை எடுத்து ஏற்கனவே பந்தின் மீது ஒட்டியிருந்த புல்லின் மீது வீசினார் புல்லின் மேல் நுனியோடு சேர்ந்து ஒட்டிக்கோண்டது. இப்படியே அடுத்து அடுத்து எடுத்து வீச ஒரு சங்கிலித் தொடரைப் போல கோர்த்துக் கொண்டதும் புல்லை மெதுவாக மேலே இழுத்தார் பந்து மேலே வந்தது. துரோணர் அடுத்து தன் மோதிரத்தை எடுத்து கிணற்றில் வீசினார். அம்பை எடுத்து வில்லில் பூட்டி எய்தார். அம்பு பாய்ந்து சென்று மோதிரத்தைச் சேர்த்து எடுத்துக்கொண்டு மேலே வந்தது. இந்த அதிசயத்தைக் கண்டு திகைத்துப் போன அரச குமாரர்கள் பீஷ்மரிடம் சென்று நடந்ததை கூறினார்கள்.
துரோணரை அழைத்து அரச குமாரர்களுக்கு ஆசானாக நியமித்தார் பீஷ்மர். ஆனால் துரோணர் அரச குமாரர்களுக்கு ஓர் நிபந்தனை விதித்தார். "எனக்கு குரு தட்சணையாக பாஞ்சால மன்னன் துருபதனை உயிரோடு பிடித்துவந்து என்னிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும்". "அப்படியே ஆகட்டும்" என ஒப்புக்கொண்டனர் அரச குமாரர்கள். கௌரவர்களையும்,பாண்டவர்களையும் துரோணர் சீடர்களாக எற்றுக்கொண்டார். வெகு சீக்கிரத்திலேயே தருமன் ஈட்டி எறிவதிலும், அருச்சுனன் வில் வித்தையிலும், பீமனும், துரியோதனனும்,துச்சாதன்னும் கதை சுழற்றுவதிலும், நகுலன்,சகாதேவன் இருவரும் வாள் வீச்சிலும் தேர்ந்தனர்.
குரு தட்சணை
கௌரவர்களும்,பாண்டவர்களும் போர்க்கலையில் தேர்ச்சி பெற்றனர். துரோணருக்கு குரு தட்சணை கொடுக்க வேண்டிய தருணம் வந்தது. அவர்கள் பாஞ்சாலத்துக்குள் புகுந்து துருபதனின் பசுக்களை எல்லாம் வெளியே விரட்டிவிட்டு துருபதனைப் போருக்கு அழைத்தனர். பசுக்களை மீட்க துருபதன் வெளியே வந்ததும்,"நம் ஆசான் துருபதனை உயிரோடு பிடித்துக்கொண்டு வர பணித்திருப்பதால் அவனது படைகளுடன் போரிட்டு நாம் களைப்படைந்து விடுவோம் "என்று அருச்சுனன் சொன்னதை பாண்டவர்கள் ஏற்றனர். கௌரவர்கள் எப்போதுமே பாண்டவர்களுடன் ஒத்துப் போகாதவர்கள் துருபதனின் படைகளை எதிர்த்து போரிட்டார்கள். அருச்சுனன் தேரில் ஏறிக்கொண்டு தருமரிடம் "நீங்கள் குருநாதரிடம் செல்லுங்கள். நாங்கள் நால்வரும் துருபதனை பித்துக்கொண்டு வருகிறோம்" என்றான். பீமன் கதையைச் சுழற்றிக்கொண்டு துருபதனை நோக்கி முன்னேறினான். அருச்சுனனின் தேர்ச் சக்கரங்களைப் பாதுகாத்தபடி நகுலனும்,சகாதேவனும் சென்றனர். கௌரவர்களால் கவனம் சிதறிய துருபதன் அடுத்து யோசிப்பதற்குள் அருச்சுனன் அவன் மீது பாய்ந்து தரையோடு அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டான். பீமன் கயிற்றால் கட்டி தேரில் ஏற்றினான். அவமானத்தால் குன்றியிருந்த துருபதனை துரோணரின் முன் நிறுத்தினர். தன் முன்னே நின்ற துருபதனைப் பார்த்து "உன் நாட்டில் பாதியை என் சீடர்களுக்குத் தந்தால் உன்னை விடுவிப்பார்கள்" என்றார் துரோணர். துருபதன் அதற்கு சம்மதித்தான். "அப்படியானால் பாஞ்சாலத்தில் கங்கையாற்றின் வட பகுதியை கேட்கிறார்கள். உனது ஆட்சி கங்கையின் தெற்கு பகுதியில் மட்டும்தான் என்றார் துரோணர்.[1]
துரோணர், ஜாதியில் குறைவு கூறி ஏகலைவனை சீடனாக ஏற்க மறுத்ததும், ஏகலைவன் தாமாகவே கற்றுக்கொண்டபின் அவன் அர்ஜுனனுக்கு போட்டியாக இருக்கக்கூடாது என்றும் தமது வார்த்தை பொய் போகக்கூடாது என்றும் கருதி அவனது கட்டை விரலை தட்சிணையாகக் கேட்டதும் துரோணரது குறைபாடு. அஸ்திரசஸ்திரங்களில் நிபுணராக இருந்த துரோணர் ஆத்மகுண நிபுணராக இல்லாததாலேயே துரியோதனன் கட்சியிலிருந்து பாண்டவர்களை எதிர்க்கவேண்டிய தர்மசங்கட நிலை துரோணருக்கு ஏற்பட்டது.[2]
நண்பர்கள்
துருபதனிடம் பெற்ற பாஞ்சாலத்தின் வட பகுதியை துரோணருக்கு குரு தட்சணையாக கொடுத்தனர். அவரும் அதை மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொண்டார். அங்கு நின்ற துருபதனிடம் நான் இப்போது பாஞ்சாலத்தின் ஒரு பாதி நாட்டுக்கு மன்னன், நீ மீதிப் பாதி நாட்டுக்கு மன்னன், நாம் இருவரும் இப்போது சமம், இனி நாம் நண்பர்களாக இருப்போமா"? என்றார். மனதுக்குள் பழி வாங்கும் எண்ணம் இருந்தாலும் துருபதன் அதை ஏற்று சம்மதம் தெரிவித்தான்.[1]
துரோண பர்வம், மகாபாரதம்
மகாபாரதம் இதிகாசத்தில், துரோண பர்வத்தின் குருச்சேத்திரப் போரில், துரோணர் ஐந்து நாட்கள் கௌரவப் படைகளுக்கு தலைமைப் படைத்தலைவராக தலைமை தாங்கி பாண்டவப் படைகளை நிர்மூலம் செய்தார்.
துரோணர் மரணம்
அசுவத்தாமா எனும் இவரது மகன் உயிரோடிருந்த போதே இறந்ததாக துரோணர் கருதும்படி தர்மர், "அசுவத்தாமா ஹத:" என்று சொல்லி பின்னர் கடைசியில் "குஞ்ஜர;" எனும் வார்த்தையைச் சேர்த்தார். கடைசி வார்த்தை காதில் விழாதபடி கிருஷ்ணர் பாஞ்சசன்யத்தை முழக்க; மகன் இறந்ததாக நினைத்து மனமொடிந்து வாழ்வில் விருப்பத்தை விட்டார் துரோணர்.
சத்தியவிரதராக இருந்த காரணத்தால் தரையில் படாமல் நான்கு அங்குலம் மேலே இருந்து வந்த தர்மரின் தேர் பூமியைத் தொட்டது. அதுவரை மற்றவர்களை விட உயர்ந்தவராக இருந்த தர்மர் மற்றவர்களைப் போல் ஆனார்.
அப்போது பீமன், "பிராமணராகிய நீங்கள் குலத்தொழிலை விட்டு போர் புரிய வந்ததால் அரசர்களின் அழிவுக்குக் காரணமாகிவிட்டீர்கள், நீங்கள் இந்தப் பாப வாழ்க்கையில் ஈடுபட நேர்ந்தது சாபக்கேடு" என்று துரோணரைக் குற்றம் சாட்ட, அதனைக் கேட்ட துரோணர் ஆயுதங்களை எறிந்து விட்டுத் தேர்த்தட்டில் ஏறி உட்கார்ந்தபோது, திரௌபதியின் சகோதரர் திருட்டத்துயும்னனால் கொல்லப்பட்டார்.[3]
போருக்குப் பின்னர், துரோணர் மகன் அசுவத்தாமாவால், திருட்டத்துயும்னன் கொல்லப்பட்டார்.
பீஷ்மர்மகாபாரதத்தின் தலையாய கதைமாந்தர்களில் ஒருவர் ஆவர். பீஷ்மர் சாந்தனுவிற்கும்கங்கைக்கும் பிறந்தவர். சாந்தனு துஷ்யந்தனுக்கும், பரதனுக்கும் அடுத்த அரசன் ஆவார். பீஷ்மர் அரசியலை தேவர்களின் குருவான பிரகஸ்பதியிடம் இருந்தும், வேதங்களைவசிஷ்ட முனிவரிடமிருந்தும், வில்வித்தையை பரசுராமரிடம் இருந்தும் கற்றுக்கொண்டார். தன் தந்தை, சத்தியவதி பால் கொண்ட விருப்பினை நனவாக்க, அரசாட்சியை துறந்தது மட்டுமன்றி, மணவாழ்க்கையையும் துறந்தார். இதனால் இவர் பெற்றதே இச்சா மரணம் - தான் விரும்பும் நாளில், விரும்பும் நேரத்தில் மட்டும் மரணம் என்ற வரமாகும். மகாபாரதப் போருக்குப் பின்னர் தருமனுக்கு நல்லுபதேசங்களையும், அதனைத் தொடர்ந்து விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் எனும் பக்தி நூலையும் தந்துள்ளார்.
எட்டு வசுக்கள் வேத காலக் கடவுளர்கள். இயற்கையின் ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் பிரதிபலிப்பவர்கள். வசிட்டரின் பசுவைத் திருடிய பாவத்துக்காக, அவர்கள் மனிதப் பிறவி எடுக்க வேண்டுமெனவும் அந்த எட்டுப் பேரின் தலைவனான பிரபாசன், தன் மனைவியின் ஆசையை நிறைவேற்றவே பசுக்களை திருடியதால் அதிககாலம் பூமியில் வாழ்வான் என்று வசிட்டர் சாபமிட்டார். என்வரும் தங்கள் தவறுக்காக மன்னிப்பு வேண்டினர். வசிட்டரும் அவர்களை மன்னித்து எட்டு வசுக்களில் ஏழு பேர் பிறந்த உடன் இறந்துவிடுவார் என்றும் பிரபாசன் மட்டும் அதிக காலம் வாழ்ந்து தர்மத்தினை காப்பான் என்றும் மேலும் அவன் பூமியில் வாழும் வரை அவனை வெல்பவர் எவரும் இருக்கமாட்டார் எனவும் தனது சாபத்தினை மாற்றினார். அந்த பிரபாசனே சந்திர வம்சத்தில்சந்தனு மற்றும் கங்கை தம்பதியருக்கு எட்டாவது மகனான தேவ விரதன் பின்னாளில் கங்கையின் மைந்தனென்று அழைக்கப் பட்ட பீஷ்மர் ஆவார். பீஷ்மரை வெல்ல அகிலத்தில் எவரும் இல்லாத பொழுதும், தன் தந்தைக்கு வழங்கிய வாக்குறுதியின்படி அஸ்தினாபுரத்தினை காக்க கௌரவர் பக்கம் நின்று யுத்தம்புரிந்தார், மேலும் தர்மம் பாண்டவர் பக்கம் இருந்ததால் தன் உயிரையும் விட்டுக்கொடுத்து, தர்மத்தை காத்தார்.
அம்பையின் சபதம்
தம்பி விசித்திரவீரியனுக்காககாசி மன்னனின் மூன்று அரசகுமாரிகளை, சுயம்வரத்தின் போது கவர்ந்து வந்தார். அப்போது அம்பை மட்டும் சால்வன் என்ற அரசகுமாரனை விரும்பியதையடுத்து, அவளை சால்வனிடம் அனுப்பிவைத்தார். சால்வன் அவளை ஏற்க மறுத்துவிட்டான். மீண்டும் அம்பை, பீஷ்மரிடம் வந்து தன்னை ஏற்கவேண்டினாள். பீஷ்மரோ தான் செய்துள்ள சபதத்தைக் கூறி ஏற்க மறுத்தார். "நான் எந்தப் பெண்ணுடனும் இருக்க மாட்டேன் என சபதம் மேற்கொண்டு இருக்கிறேன், சால்வனோ, விசித்ரவீர்யனோ உன்னை ஏற்காததால் நீ எங்கு போக விருப்பமோ அங்கே போகலாம்" என்று கூறிவிட்டார். இந்த அவமானத்திற்குப் பழி வாங்க ஒரு வீரனை உலகம் முழுக்க சுற்றித் தேடினாள், எல்லா சத்திரியர்களும் பீஷ்மருக்காக பயந்தார்கள். அவள் இறுதியில் பரசுராமனின் உதவியை நாடினாள், அவர் பீஷ்மரின் குரு. அம்பாவின் நிலையை அறிந்து அதிர்ந்துபோன பரசுராமர் தனது சீடருடன் சண்டையிட்டார், சண்டை பல நாட்கள், மாதங்கள் என நீடித்தது. இறுதியில் பரசுராமர் பீஷ்மரை யாராலும் தோற்கடிக்க முடியாது, அவராக மரணம் அடைவதைத் தவிர அவரை யாராலும் கொல்லவும் முடியாது சண்டையைத் தொடர்ந்தால் இருவரும் நிறைய ஆயுதங்களை விட்டுச்செல்லவேண்டிவரும் அவை உலகத்தையே அழித்துவிடும் என்பதால் சண்டையை நிறுத்திவிட வேண்டும் என்று பரசுராமன் சண்டையை நிறுத்தினார். குழம்பிய அம்பை, பீஷ்மரை கொல்ல தேவர்கள் எனக்கு வழி சொல்லாத வரை நான் ஊண், உறக்கம் கொள்ளப்போவதில்லை என சபதம் செய்து ஒற்றைக்காலில் நின்று சிவனை நோக்கி தவம் இருந்தாள். சிவன் அவள் முன் போன்றி "நீ பீஷ்மரின் மரணத்துக்கு காரணமாவாய் உனது அடுத்தப் பிறவியில்" என வரம் தந்து மறைந்தார். விரைவில் பீஷ்மர் மரணமடைய விரும்பிய அம்பா தீயில் குதித்து தற்கொலை செய்துகொண்டாள். ஊர்வசி, கங்கை, சத்தியவதி போன்ற பெண்கள் தங்களை விரும்பிய ஆண்களிடம் தான் விரும்பியதை பெற்றுக் கொண்டது மாதிரி இல்லாமல் அம்பை வெறும் அலங்காரப் பொருளாக கருதப்பட்டனர். [1]
போர்க்களத்தில் பெண்
சிகண்டியுடன் போர் செய்ய மறுக்கும் பீஷ்மர்
குருசேத்திரப் போரின் பத்தாம் நாள் போர்த் தொடங்கியவுடன்,அருச்சுனன்பீஷ்மரை நோக்கி பல அம்புகளை எய்தான்,எதுவும் அவரை அச்சுறுத்தவில்லை கோபம் கொண்ட கிருட்டிணன் தேரிலிருந்து கீழே குதித்து தனியே கீழே கிடந்த ஒரு சக்கரத்தை எடுத்துக் கொண்டு பீஷ்மரை தாக்க ஓடினார்."குருசேத்திரப் போரில் ஆயுதமே எடுக்க மாட்டேன்" என போருக்கு முன் சபதம் செய்துவிட்டு,இப்போது ஆயுதம் எடுத்துவட்டதை உணர்ந்து கிருட்டிணனை நோக்கி ஓடி "நான் பீஷ்மரைக் கொல்வேன்" என்று உறுதி எடுத்தான்."தனது மரண நேரத்தை தானே முடிவு செய்யும் வரத்தைப் பெற்றவராயிற்றே,அவரை கொல்ல முடியாது னாலும் அவரை செயல் இழக்கச் செய்தால், அவர் உடலை அசைக்க முடியாதபடி படுக்கவைத்துவிட்டாலே போதும்" "ஆனால் அவர் கையில் வில் இருக்கும் வரை அது முடியாது"."அப்படியானால் அவரை வில்லைப் பிடிக்காதபடி செய்" என்றார் கிருட்டிணன். "போர்க்களத்தில் வில்லை கீழே வைக்கமாட்டார்" என்றான் அருச்சுனன்."ஒரு பெண் நின்றால் கூட வில்லை வைக்க மாட்டாரோ?" என்று கிண்டலாக கேட்டார் கிருட்டிணன்."ஆனால் பெண்கள் போர்களத்தில் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை"முடிவைத் தேடாமல் பிரச்சனையை மட்டுமே மனதில் கொண்டு பதில் சொன்னான் -அருச்சுனன்."திரௌபதியின் மூத்த சகோதரன் சிகண்டி ஆணா? பெண்ணா? அருச்சுனாசிகண்டி ஓர் ஆண் என்று நீ நம்பினால் தேரில் அவனை ஏற்றிக் கொண்டு போ,சிகண்டி ஒரு பெண் என்று பீஷ்மர் எண்ணினால் பீஷ்மர் வில்லை கீழே வைத்துவிட்டு நீ போர் விதிகளை மீறிவிட்டாய் என்று கூறுவார்,அவரை வெற்றி கொள்ள அதுதான் உனக்கு வாய்ப்பு"."இது அநியாயம்"-அருச்சுனன், அது ஒவ்வொருவர் கருத்தைப் பொறுத்தது-கிருட்டிணன்.[1]
அம்புப்படுக்கையில் வீடுமர்
அம்புகளின் படுக்கையில் வீடுமர்
சிகண்டிஅருச்சுனன் தேரில் ஏறிக்கொண்டு பீஷமரை நோக்கி சவால்விட்டான்,சிகண்டியைக் கண்டதும் முற்பிறப்பில் தன்னை கொல்வேன் என்று வஞ்சினமுரைத்த பெண்ணென்றுணர்ந்து, பெண்ணை கொல்லல் அறமாகாது என்று வில்லை தாழ்த்தினார் பீஷ்மர்.இது தான் சமயம் என்றார் கிருட்டிணன்,சிகண்டியின் பின்னால் நின்ற அருச்சுனன் சரமாரியாக அம்புகளை பீஷ்மரை நோக்கி எய்தான்.மாபெரும் வீரரின் உடலை அம்புகள் துளைப்பதைக் கண்டு துரியோதனன் பிரமித்துப்போய் நின்றான், கௌரவர்களின் படைத்தலைவர் தன் தேரிலிருந்து கீழே விழுந்தார்.அவரது உடல் தரையில் விழாதபடி அம்புகள் தாங்கிக்கொண்டு இருந்தன.ஆயினும் தன் தந்தைக்காக கடவுளர்களிடம் பெற்ற இச்சா மரண வரத்தினால், அம்புப் படுக்கையில் இருந்தும் உயிர் நீங்காமல்,இருந்தார்.பீஷ்மர் கடவுளின் ஆயிரம் நாமங்களை (சஹஸ்வர நாமம்) சபிக்கத் தொடங்கினார்,அவர் அவற்றைச் சொல்லச் சொல்ல சூரியன் வடக்கு நோக்கி நகர்வதை பாண்டவர்கள் பார்த்தார்கள்.போர் முடிந்த பௌர்ணமியிலிருந்து எட்டாம் நாள் பீஷ்மர் உயிர் துறந்தார். [1]
வீடுமர் அம்புப்படுக்கையில் இருந்து அரனின் கடமைகள் குறித்துப் பாண்டவர்களுக்கு அறிவுரை கூறும் காட்சி
யமுனை நதிக்கரையில்யாதவ குழு ஒன்று செழிப்பான மதுரா எனும் நகரை அமைத்து குழு அட்சி முறையை நடத்தி வந்தது.[1] யாதவர் ஆட்சிக் குழுவில் ஒருவரான சூரசேனரின் மகள் பிரதை (பிருதை,பிரீதா), பிரதையை குந்தி நாட்டு மன்னர் குந்தி போஜன் தத்தெடுத்து குந்தி எனப் பெயரிட்டு வளர்த்து வந்தார். மண வயதையடைந்த குந்திக்கு சுயம்வரம் நடந்தது, சுயம்வரத்தில் கூடியிருந்தவர்களில் பாண்டுவை தேர்ந்தெடுத்தாள்.
பீஷ்மர், இரண்டாவதாக மத்திர நாட்டின் மன்னன் சல்யனின் சகோதரி மாதுரியை பாண்டுவிற்கு மணம் முடித்து வைக்க விரும்பினார். சல்லியனுக்கு, அவரது தங்கையின் நிச்சயத்திற்கு மணியும், முத்தும், பவளமும் சீராகத் தந்தார் பீஷ்மர், அவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு மாத்ரியை பாண்டுவிற்கு மணம் முடித்துத் தந்தார் சல்யர்.[2]
பல நாடுகளை வெற்றி கொண்டு கப்பத்தொகையைப் பெற்று வந்த பின் குந்தியாலும் மாத்ரியாலும் தூண்டப்பட்டு வனவாசத்தை நாடிச் சென்றார் பாண்டு.[2]
வேட்டையின் போது பாண்டுவின் அம்பு பெண்மானை முயங்கிக் கொண்டிருந்த ஆண் மானை தாக்கிவிடுகிறது. மானின் அருகில் சென்று பார்த்த போது பாண்டுவுக்கு உண்மை தெரிகிறது. கிண்டமா என்ற முனிவரும் அவரது மனைவியும் காட்டில் சுதந்திரமாக உலவி காதல் செய்யும் நோக்கில் தங்களது தவ வலிமையால் மான்களாக உருவம் மாறியிருந்தனர். இறக்கும் நேரத்தில் கிண்டமா முனிவர் "ஒரு ஆணும் பெண்ணும் காதல் புரிவதை ஆக்ரோசமாக தடுத்துவிட்டாய் உனக்கு காதல் சுகம் என்ன என்பது தெரியாமல் போகக் கடவது எந்த பெண்ணையும் காதல்கொண்டு தொட்டால் உடனே இறந்து போவாய்" என சாபமிட்டார். ஒரு குழந்தைக்கு தகப்பன் ஆக முடியாதவன் அரசன் ஆகமுடியாது என வருந்தி பாண்டுஅத்தினாபுரம் செல்ல மறுத்து சதஸ்ருங்க வனத்தில் முனிவர்களுடன் தங்கிவிடுகிறான். இச்செய்தி அத்தினாபுரம் எட்டுகிறது. பாண்டு இல்லாத நிலையில் அத்தினாபுரத்தின் ஆட்சியை பீஷ்மர்திருதராட்டிரனுக்கு வழங்குகிறார். சில மாதங்களில் காந்தாரி கருத்தரித்தாள் என்ற செய்தி பாண்டுவுக்கு தெரியவே ஆட்சியும் போய், ஒரு குழந்தைக்கு தந்தையும் ஆகமுடியாத நிலையில் மனழுத்தமும், சோர்வும், விரக்தியும் அடைந்து பாண்டு ஒரு முடிவெடுத்தான். சுவேதகேது முனிவரின் நியதிப்படி ஒரு பெண்ணின் கணவர் அவர் விரும்பும் ஒரு ஆணுடன் சேர்ந்து குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளலாம், அதன்படி தன்னுடன் இருந்த குந்தியை அழைத்து, யாராவது ஒரு முனிவரின் மூலமாக ஒரு குழந்தையை பெற்றுக்கொள் என வேண்டினான். தேவர்களையே அழைக்க முடியும் போது ஏன்? முனிவர்களை அழைக்க வேண்டும் என கூறி, தர்மத்தின் தலைவன் யமன் மூலம் யுதிஷ்டிரன் (தர்மன்), மிகுந்த சக்தி படைத்த வாயு பகவான் மூலம் பீமன், தேவர்களின் தலைவனான இந்திரன் மூலம் அருச்சுனன், என மூன்று குழந்தைகளை குந்தி பெற்றாள். பாண்டு வேறு ஒரு தேவனை அழைக்க சொன்ன போது " மாட்டேன் மூவருடன் இருந்தாயிற்று நான்காவதாக ஒருவருடன் இருந்தால் என்னை வேசி என்று பெசுவார்கள் அப்படித்தான் தர்மம் சொல்கிறது" என மறுத்துவிடுகிறாள். "நீ வேறு எந்த ஆணிடமும் செல்ல முடியாது" என்பதால் மாத்ரிக்காக ஒரு தேவனை அழைக்கச் சொன்னான். மாத்ரியிடம் கேட்ட போது காலை, மாலை நட்சத்திரங்களான அஸ்வினி தேவர்களை அழைக்கச் சொன்னாள். அஸ்வினி தேவர்கள் எனும் இரட்டையர்கள் மூலம் உலகத்திலேயே மிக அழகான நகுலனும், உலகத்திலேயே எல்லாம் அறிந்த அறிவாளியான சகாதேவனும் பிறந்தார்கள். இப்படியாக பிறந்தவர்களை பாண்டவர்கள் என்று அத்தினாபுரத்து மக்கள் அழைத்தனர்.
இவர் அனைத்து தர்ம சாஸ்த்திரங்களையும் அறிந்தவர். தருமரின் தந்தை பாண்டுமுனிவர் ஒருவரால் சபிக்கப்பட்டார்.அந்த சாபத்தின் விளைவாக தருமரின் தந்தை அரச பதவியைத் துறந்து தம் மனைவியரோடு வாழ்ந்து வந்தார். குந்தியின் திருமணத்திற்கு முன்பு துருவாச முனிவர் செயத தவத்தின் போது குந்தி அவருக்கு செய்த பணிவிடைகளைப் பாராட்டி குந்திக்கு தேவர்களிடமிருந்து குழந்தைகள் பிறக்க வரம் அளித்தார். அதை இப்போது தன் கணவனான பாண்டுவிடம் தெரிவித்தாள்.அதன்படி குந்தி தேவர்களிடம் பிள்ளை வரம் வேண்டினாள். அவ்வாறு எம தருமராசன் மூலம் பிறந்த பிள்ளை தான் தருமர்.
திரெளபதி எனும் மனைவியை தன் சகோதரர்களுடன் பகிர்ந்து குடும்ப வாழ்க்கை நடத்தினார். கௌரவர்களுடன் நடத்திய சூதாட்டத்தில் தனது நாட்டையும், சகோதரர்கள் மற்றும் மனைவி திரௌபதியையும் இழந்து 13 ஆண்டுகள் திரௌபதி மற்றும் சகோதரகளும் வனவாசம் சென்று பின்பு குருசேத்திரப் போரில் கௌரவர்களை வென்று சூதில் இழந்த இந்திரப்பிரஸ்தம் மீட்டதுடன் அத்தினாபுரத்திற்கு அரசன் ஆனான்.
பீமன்மகாபாரதத்தில் வரும் பாண்டு மற்றும் குந்தி ஆகியோரின் மகன் ஆவார். இவர் வாயு பகவானுக்கும் குந்திக்கும் பிறந்தவர். இவர் மிகுந்த வலிமையுடையவர். இவர் காட்டில் வசித்த பொழுது இடும்பி என்ற பெண்ணை மணம் செய்து கொண்டார். இவர்களின் மகன் கடோற்கஜன். மேற்கு இந்தியாவில் பாயும் பீமா ஆறானது இவரது பெயராலேயே அழைக்கப்படுகிறது. பர்பரிகன் இவரது பேரன்.
அருச்சுனன் அல்லது அர்ஜூனன்மகாபாரதக் காப்பியத்தில் இடம் பெறும் முக்கிய கதாப்பாத்திரங்களுள் ஒருவன். இவன் பஞ்ச பாண்டவர்களில் மூன்றாமவன். கிருஷ்ணரின் நண்பன்.இவன் விஷ்ணுவின் வியூக அவதாரத்தின் ஒருவனாக கருதப்படுகிறான். மேலும் நரநாரயணரில் நரனின் அம்சமாவன். சிறந்த வில் வித்தைக்காரராக சித்தரிக்கப்படும் இவன், பாண்டவர் மற்றும் கௌரவர்களுக்கு குருவான துரோணரின் முதன்மையான சீடன். பகவத் கீதையானது, குருட்சேத்திரப் போரின் முன் இவனுக்கும் கிருஷ்ணருக்கும் இடையே நடைபெற்ற உரையாடலாக மகாபாரதத்தில் இடம் பெறுகிறது.
குரு துரோணரின் கை மோதிரம் கிணற்றில் தவறி விழுந்துவிட்டது. அதை எடுத்துத் தருமாறு மாணவர்களைக் கேட்டார். கௌரவர்களும், பாண்டவர்களும் முயன்று முடியாத நிலையில் அருச்சுனன் அம்பு ஒன்றைச் செலுத்தி அம்மோதிரத்தை எடுத்துக்கொடுத்தான். மற்றொரு நாள் அதோ நிற்கும் மரத்தின் அத்தனை இலைகளையும் துளையிடுமாறு கூறினார். அனைவரும் திகைக்கும்படி அம்புகள் எய்து அத்தனை இலைகளிலும் துளை ஏற்படுத்தினான். பின்பு ஒருநாள் துரோணர் ஆற்றில் குளிக்கும் போது அவரது காலை ஒரு முதலை கவ்விக்கொண்டது. துரோணர் கதறினார். அருச்சுனன் ஒரே அம்பில் முதலையின் தலையைத் தனியாக துண்டித்து துரோணரைக் காப்பாற்றினான். துரோணர் மார்போடு அருச்சுனனை அணைத்து பிரசிரஸ் என்ற வில்லையும் அம்பை விடும் மந்திரத்தையும் கொடுத்தார்[1].
குரு தட்சனை
பாண்டவர்களுக்கும், கௌரவர்களுக்கும் போர்க்கலையைக் கற்றுக் கொடுத்த குருவான துரோணாச்சாரியார் தனது குரு குல நண்பனும், பின் எதிரியும் ஆன பாஞ்சால நாட்டு மன்னன் துருபதனை போரில் வென்று, அவனைத் தேர்ச்சக்கரத்தில் கட்டிக் கொண்டு தன்முன் வருவதே சீடர்கள் தனக்கு அளிக்கும் குரு தட்சணை என்று கூறினார். கௌரவர்களால் குருவின் தட்சணையை நிறைவேற்ற இயலாது, துருபதனிடம் தோற்று வந்தனர்.
பின்னர் பாண்டவர்களில் அருச்சுனன் பாஞ்சாலம் சென்று துருபதனுடன் போரிட்டு வென்று, தேர்ச்சக்கரத்தில் கட்டி, குரு துரோணாச்சாரி முன்பு கிடத்தி, அதன் வாயிலாக குரு தட்சணையைச் சமர்ப்பித்தான்.
தனஞ்சயன்: தான் வெற்ற எதிரி நாட்டு செல்வங்களால் நிரம்பிப் பெற்றவனாக நான் இருந்ததால், தனஞ்சயன் என்று அழைக்கிறார்கள்.
விஜயன்: எதிர்களை வீழ்த்தாமல் போர்க்களத்தை விட்டு நான் திரும்பியதில்லை என்பதால், விஜயன் என்று அழைக்கிறார்கள்.
சுவேதவாகனன்: எதிரிகளுடன் போரிடும்போது, எனது தேரில், தங்கக் கவசம் பூண்ட வெள்ளைக் குதிரைகளையே நான் பூட்டுவதால், சுவேதவாகனன் என்று அழைக்கிறார்கள்.
பல்குனன்: பங்குனி மாதம், உத்திரம் நட்சத்திர நாளில் நான் பிறந்ததால் பல்குனன் என்று அழைக்கிறார்கள்.
கிரீடி: ஒரு முறை தேவர்களின் எதிரிகளான அசுரர்களை வென்றமையால், ஒரு கிரீடத்தை இந்திரன் எனது தலையில் சூட்டியதால், கிரீடி என்று பெயர் பெற்றேன்.
பீபத்சு: போர்க்களத்தில் இதுவரை வெறுக்கத்தக்க எந்தச் செயலையும் நான் செய்யாததால், பீபத்சு என்று அறியப்படுகிறேன்.
சவ்யசச்சின்: காண்டீபம் எனும் வில்லைக் கொண்டு, ஒரே நேரத்தில் இரண்டு கைகளால் அம்புகளை செலுத்தக் கூடிய ஆற்றல் படைத்தவன் என்பதால் சவ்யசச்சின் (சவ்யசாசி) என்று அறியப்படுகிறேன்.
அர்ஜுனன்: எனது செயல்கள் எப்போதும் களங்கமற்றவையாக இருப்பதாலும் என்னை அர்ஜுனன் என்று அழைக்கிறார்கள்.
ஜிஷ்ணு: அடக்கப்பட முடியாதவனாகவும், எதிரிகளை அடக்குபவனாகவும், இந்திரனின் மகனாகவும் இருப்பதால்நான் ஜிஷ்ணு என்ற பெயரால் அறியப்படுகிறேன்.
கிருஷ்ணன்: எனது பத்தாவது பட்டப்பெயரான கிருஷ்ணன் என்பது, கரிய நிறத் தோல் கொண்ட என் மீது பாசம் கொண்ட எனது தந்தை (பாண்டுவால்) எனக்கு வழங்கப்பட்டதாகும். [2]
பகவத் கீதை உபதேசம்
பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர், குருசேத்திரப் போர்க்களத்தில் மனம் தளர்ந்த அருச்சுனனுக்கு பகவத் கீதையை உபதேசித்து மனத்தெளிவு பெறச் செய்து போரிடுவது அருச்சுனனின் கடமை என்றும், பிறப்பின் ரகசியத்தையும் உபதேசித்து போரில் ஈடுபடச்செய்தார்.
பாண்டவர்கள் ஓராண்டு தலைமறைவு வாழ்க்கையின் போது, நகுலன், கிரந்திகன் என்ற மாற்றுப் பெயருடன் விராடமன்னனின் போர்க்குதிரைகளை மேற்பார்வையிடுபவராக மாறுவேடம் தாங்கினார். [1] நகுலன் மிகவும் அழகானவராகக் கூறப்பட்டுள்ளார்.
பாண்டவர் ஐவரில் சகாதேவனே இளையவர் ஆவார். மேலும் அவர்களில் சகாதேவனே புத்திக்கூர்மை மிக்கவர். தன்னுடைய சகோதரன் நகுலனைப் போல் வாள் வீச்சில் சிறந்தவராக விளங்கினார்.
இவர் மகத நாட்டு மன்னனான ஜராசந்தனின் மகளை மணந்து கொண்டார்.
Suryaputra Karna Death – How Karna died in Mahabharata? How Arjuna defeats Suryaputra Karna when Karna was more powerful than him? Let’s see the complete story that what happened during the Kurukshetra war.
Three curses of Suryaputra Karna:
Karna is cursed by his guru Parashurama, a Brahmin and by Mother Earth which led to his death in Mahabharat.
Indra, king of devas realised that Karna would be invincible and nobody will be able to kill him as long as he had his Kavach (armour) and Kundal (earrings).
Indra approaches Karna as a poor Brahmin and asked his Kavach and Kundal as alms. Surya, father of Karna already warned Karna of Indra’s intentions but Karna explained to him that he is bound by his word and could not send anyone from his door empty-handed.
On the left-hand side: Indra as Brahmin asks for Karna’s Kavach and Kunal On right-hand side: Indra gifts Vasavi Shakti (Indra Shakti) to Suryaputra Karna
So when Indra approaches him as a Brahmin, he already knew that it was Devraj Indra. Still, he gave his Kavach and Kundal to Indra.
Indra after seeing this feel embarrassed and asked him to accept a gift in return. Karna initially refused the offer saying he did not give charity expecting anything in return.
But after the request of all Gods, sages and celestial beings, he asked for Vasavi Shakti (Indra Shakti). Indra granted the boon with a condition that Karna could use this weapon only once.
Krishna’s offer to Suryaputra Karna:
Krishna requested Karna to fight from the side of Pandavas by revealing his true identity.
He reveals to Karna that he is the eldest son of Kunti. His true is Surya (Sun God) himself. He is the eldest brother of Pandavas.
Krishna reveals Karna’s true identity
Krishna implores him to change sides in the assurance that Yudhishthira will give his crown to him. Draupadi who rejected him earlier will be his wife. Also, Duryodhana will be happy seeing his friend getting the crown.
But Karna refused the offer saying that for him Duryodhana’s friendship is more valuable over everything. Duryodhana helped him when nobody does. He cannot betray Duryodhana.
Krishna is saddened, but appreciate Karna’s loyalty and accepts his decision. He also promises Karna that he will not reveal his true identity to the Pandavas.
Kunti’s emotional blackmail to Suryaputra Karna:
Krishna failed to lure Karna to fight from the side of Pandavas. So he approached Kunti and ask her to emotionally blackmail Karna. She has to choose between her 5 sons and Karna.
Kunti’s emotional blackmail to Karna
Kunti in desperation approach Karna and reveal his true identity and emotionally blackmail him as he is fighting with his own real brothers. Kunti asked him to join the Pandavas.
Karna became emotionally weakened but rejects her offer. Kunti knows as Karna is fighting with Arjuna in order to kill him. Nothing can stop Karna from doing that.
So she asks Suryaputra Karna to promise that he will not kill any of the Pandavas except Arjuna. Also, he will not use the same celestial weapon twice against Arjuna. This will led to the death of Karna in the war against Arjuna.
Karna in return requests her mother to keep their relationship a secret till the end of the war. Otherwise, Pandavas knowing that he is their eldest brother will not fight with him in the Dharma Yuddha.
She promised Karna that at the end of the war, she still has five sons, the fifth being Arjuna or Karna himself.
Events that lead to the death of Suryaputra Karna during the war:
Karna kills Ghatotkacha:
During the dark hours of the 14th day, Ghatotkacha, Bhima’s half Asura son destroyed the Kaurava force and also injured Dronacharya.
He was able to do so as Asuras gained extraordinary power during night time.
Karna becomes enraged and uses Vasavi Shakti against Ghatotkacha, killing him. Krishna is relieved with the fact that Karna could no longer use this weapon against Arjuna.
Karna fight with all Pandavas except Arjuna:
On the 16th day, Karna fights all the Pandavas except Arjuna. He defeated all of them in direct combat but spared each one of them after insulting them.
He spared their lives because of his promise to Kunti that he will not kill any one of them except Arjuna.
Krishna saved Arjuna:
After defeating the four Pandava brothers, he ordered his charioteer Shalya to move towards Arjuna. Karna arms himself with Nagastra.
Shalya tells him to aim at Arjuna’s chest but he ignored his advice and aimed at Arjuna’s head. Krishna saved Arjuna from death by lowering their chariot wheel into the earth and the arrow strikes Arjuna’s helmet instead of his head.
As promised to Kunti, Karna used a celestial weapon only once against Arjuna. Regaining the upper hand, Karna has a chance to kill Arjuna but spares the latter as the sun was about to set.
In some versions, it is said that Krishna himself caused the Sun to set prematurely otherwise nobody will be able to save Arjuna from death.
Krishna’s plan to defeat and kill Suryaputra Karna:
Krishna made plans to kill Karna by trickery and revealed this plan to Arjuna. He told Arjuna that a time will come during the fight when Karna would be defenceless and unarmed, that was the time for Arjuna to strike.
Arjuna and Suryaputra Karna – face off:
On the 17th day, Arjuna and Karna are face to face. Karna uses Bhargavastra against Pandava army. Arjuna is not unable to counter this weapon.
So Krishna told him to withdraw temporarily. They visited Yudhishthira who was outside the battlefield, wounded by the weapons of Karna.
But after insulted by Yudhishthira for retreating, Arjuna returned to the battlefield. Now both of them are face to face with each other once again.
Everyone including Devas, celestial Rishis, Apsaras, Gandharvas and all the beings in the higher realms witness this battle between two of the greatest warriors.
The fight started between Arjuna and Karna. Both are equally capable warriors. As the battle intensified, Arjuna pushed back Karna’s chariot 10 steps backwards every time but by the energy of the arrows. But Karna was only able to push Arjuna’s chariot 2 steps backwards.
Krishna praised Karna and admired the skill of Karna. When questioned by Arjuna, Krishna said it is impossible for any human ever to push his chariot backwards because the chariot of Arjuna contains both Hanuman and Krishna, thus holding the entire weight of the universe.
Krishna said no human ever had or ever will attain this feat as it is impossible to even to shake the chariot.
Curse of Brahmin, Parashurama and Mother Earth to Karna begin to fructify:
During the war, suddenly Karna’s chariot wheel was trapped in the mud as a result of the curse that he had received earlier from Mother Earth.
Karna still defended himself, but forget the incantations to invoke Brahmanda Astra due to the curse of his guru Parashurama.
Karna asks Arjuna to pause as he gets down from his chariot to free the wheel. He reminds Arjuna of the etiquette (शिष्टाचार) of war.
But Krishna encourages Arjuna to attack Karna against the rules of the war. Arjuna attacked Karna when he was trying to lift the wheel of his chariot.
Karna somehow defended himself and invokes Rudra Astra, hitting Arjuna on his chest. Arjuna’s bow Gandiva for the first time fell down as he loses his grip on it.
Following the rules of the war, Karna did not try to kill unconscious Arjuna but instead use this time to lift the wheel.
Arjuna recovers and uses the Anjalika weapon against Karna. Though it is prohibited to attack a weaponless warrior or to attack an enemy from the back according to the rules of the war.
Now the curse of Brahmin fructifies that he will be killed by his enemy when his attention is diverted in the middle of a combat.
Still, Arjuna attacked weaponless Karna from the back and killed him as suggested by Krishna.
The famous saying that “Everything is fair in love and war“, might come from this incident in Mahabharata.
It is later revealed that Suryaputra Karna could only be killed when all the 3 curses acted together upon him and this made Krishna employ deceit to kill Karna.
பாண்டவர்களை கௌரவர்கள் அவமரியாதை செய்தது பிடிக்காத யுயுத்சு குருச்சேத்திரப் போரின் போது பாண்டவர் அணியில் சேர்ந்தார். போரின் முடிவில் பிழைத்த திருதராஷ்டிரனின் புதல்வர் இவர் ஒருவரே ஆவார்.
சகுனியின் சூழ்ச்சியால் சூதாட்டத்தில் யுதிஷ்டிரனின் தோல்விக்காக வருத்தப்பட்டவன் விகர்ணன் மட்டுமே. யுதிஷ்டிரன் ஒவ்வொன்றாய் இழந்து இறுதியில் திரௌபதியையும் இழந்து நின்ற போது,துரியோதனன் கட்டளைப்படி துச்சாதனன்திரௌபதியை கூந்தலைப் பற்றி சபையில் இழுத்து வந்து துகில் உரிந்த போது கௌரவர்களில் எதிர்ப்பு தெரிவித்தவர்கள் இருவர். அவர்களில் விகர்ணன் "யுதிஷ்டிரன் முதலில் தன்னை வைத்து இழந்தார். அதன் பிறகு அவருக்கு எவர் மீதும் உரிமையில்லை. எனவே, அவர் திரௌபதியை பணயம் வைத்தது ஏற்க முடியாது" என்று தைரியத்துடன் கூறினான். [1] உடனே கர்ணன் "இளவரசே உங்கள் விசுவாசம் யாரிடம்? உங்கள் சகோதரர் எந்தச் சட்டத்தையும் மீறவில்லை.அவளின் கணவர் அடிமையானதும் அடிமைகளின் மனைவியும் அடிமைதான். அவளை மீண்டும் பணயம் வைக்கத் தேவையில்லை, இருந்தாலும் அனுதாபத்தால் அவளைத் தனியாக பணயம் வைக்க ஒப்புக்கொண்டோம். உமக்கு முதிர்ச்சி இல்லாததால், உமது உணர்ச்சிகள், உமது சிந்தனையைக் குழப்ப இடங்கொடுக்க வேண்டாம் என்றான்.
விகர்ணன் மரணம்
குருச்சேத்திரப் போரில் பதிமூன்றாம் நாளன்று அபிமன்யுவை சக்கர வியூகத்தினுள் வைத்து கௌரவப் படைத்தளபதி துரோணர், கௌரவர்கள் விதிமுறையை மீறி (ஒரு வீரனை ஒரு வீரன் தான் நேருக்கு நேர் சண்டையிட வேண்டும்) கொன்றதை போர்களத்திலேயே எதிர்த்தவன். குருச்சேத்திரப் போரின் இறுதி நாள் அன்று பீமனால் தயக்கத்தோடு கொல்லப் பட்டான்.[1]
பாண்டவர்கள், விராடனை அரசனாகக் கொண்ட மத்ஸ்ய நாட்டு அரண்மனையில் திரௌபதியுடன் தலைமறைவு வாழ்க்கையை மேற்கொண்டு, பதிமூன்றாம் ஆண்டு முடியும் தருவாயில், துரியோதனன், அத்தினாபுரத்து படைகளுடன், விராடனின் நாட்டை தாக்கினார்கள். மத்ஸ்ய நாட்டு மன்னன் விராடன், தனது படைகளுடன் திரிகர்த்த நாட்டு மன்னனுடன் போரிடச் சென்றிருந்த நேரத்தில், துரியோதனன், அத்தினாபுரத்து படைகளுடன், விராடனின் நாட்டை தாக்கினார்கள். பிருகன்னளை என்ற பெயர் தாங்கிய அருச்சுனனை தேரோட்டியாகக் கொண்ட உத்தர குமாரன், துரியோதனனின் படைகளை எதிர்கொள்ளத் துணிவின்றி புறமுதுகிட்டு ஓடினான்.
அருச்சுனன், தான் பிருகன்னளை அல்ல என்றும், தான் பாண்டவர்களில் அருச்சுனன் என்று உரைத்து, பின் வன்னி மரத்தில் மறைத்து வைத்திருந்த போராயுதங்களை உத்தரனைக் கொண்டு எடுத்து, அருச்சுனன் தனி ஆளாக போர்களத்தில் நின்று, துரியோதனன், பீஷ்மர், துரோணர், கிருபாச்சாரி, அசுவத்தாமன் மற்றும் கர்ணன் ஆகியோர்களை வெற்றி கொண்டான்.
பின் உத்தர குமாரன் போர்கலையை அருச்சுனனிடம் திறம்படக் கற்றான்.
குருச்சேத்திரப் போரில் உத்தர குமாரன், பாண்டவர் அணியில் நின்று போரிட்டான். முதல் நாள் போரில் சல்லியனால் உத்தர குமாரன் கொல்லப்பட்டான். அவனது சகோதரர்கள், சுவேதன் மற்றும் சாங்கியன் ஆகியவர் சல்லியனாலும், துரோணராலும், குருச்சேத்திரப் போர்க்களத்தில் கொல்லப்பட்டனர்.
The Kurukshetra War, also called the Mahabharata War, is a war described in the Indian epic poem Mahābhārata. The conflict arose from a dynastic succession struggle between two groups of cousins, the Kauravas and Pandavas, for the throne of Hastinapura in an Indian kingdom called Kuru. It involved a number of ancient kingdoms participating as allies of the rival groups.
The location of the battle is described as having occurred in Kurukshetra in north India. Despite only referring to these eighteen days, the war narrative forms more than a quarter of the book, suggesting its relative importance within the epic, which overall spans decades of the warring families. The narrative describes individual battles and deaths of various heroes of both sides, military formations, war diplomacy, meetings and discussions among the characters, and the weapons used. The chapters (parvas) dealing with the war (from chapter six to ten) are considered amongst the oldest in the entire Mahabharata.
The historicity of the war remains subject to scholarly discussions.[1] Attempts have been made to assign a historical date to the Kurukshetra War. Suggested dates range from 5561 to around 950 BCE, while popular tradition holds that the war marks the transition to Kaliyuga[citation needed] and thus dates it to 3102 BCE. It is possible that the Battle of the Ten Kings, mentioned in the Rigveda, may have "formed the 'nucleus' of story" of the Kurukshetra war, though it was greatly expanded and modified in the Mahabharata's account, which would therefore be of very dubious historicity.[2]
Mahabharata, one of the most important Hindu epics, is an account of the life and deeds of several generations of a ruling dynasty called the Kuru clan. Central to the epic is an account of a war that took place between two rival families belonging to this clan. Kurukshetra (literally "field of the Kurus"), was the battleground on which this war, known as the Kurukshetra War, was fought. Kurukshetra was also known as "Dharmakshetra" (the "field of Dharma"), or field of righteousness. Mahabharata tells that this site was chosen because a sin committed on this land was forgiven on account of the sanctity of this land.[citation needed]. About 1.66 billions warriors death was described of war in the Indian epic.
The Kuru territories were divided into two and were ruled by Dhritarashtra (with his capital at Hastinapura) and Yudhishthira of the Pandavas (with his capital at Indraprastha). The immediate dispute between the Kauravas (sons of Dhritarashtra) and the Pandavas arose from a game of dice, which Duryodhana won by deceit, forcing his Pandava cousins to transfer their entire territories to the Kauravas (to Hastinapura) and to "go into exile" for thirteen years. The dispute escalated into a full-scale war when Duryodhana, driven by jealousy, refused to restore to the Pandavas their territories after the exile as earlier decided, because Duryodhana objected that they were discovered while in exile, and that no return of their kingdom had been agreed upon.
Divergence of views regarding the Mahabharata war is due to the absence of reliable history of the ancient period. This is also true of the historical period, where also there is no unanimity of opinion on innumerable issues. Dr Mirashi accepts that there has been interpolation in the Mahabharata and observes that, 'Originally it (Mahabharata) was a small poem of 8,800 verses and was known by the name Jaya (victory), then it swelled to 24,000 verses and became known as Bharata, and, finally, it reached the present stupendous size of the one lakh verses, passing under the name Mahabharata.'[3]
The historicity of the Kurukshetra War is subject to scholarly discussion and dispute.[4][5] The existing text of the Mahabharata went through many layers of development, and mostly belongs to the period between c. 500 BCE and 400 CE.[6][7] Within the frame story of the Mahabharata, the historical kings Parikshit and Janamejaya are featured significantly as scions of the Kuru clan,[8] and Michael Witzel concludes that the general setting of the epic has a historical precedent in Iron Age (Vedic) India, where the Kuru kingdom was the center of political power during roughly 1200 to 800 BCE.[8] According to Professor Alf Hiltebeitel, the Mahabharata is essentially mythological.[9] Indian historian Upinder Singh has written that:
Whether a bitter war between the Pandavas and the Kauravas ever happened cannot be proved or disproved. It is possible that there was a small-scale conflict, transformed into a gigantic epic war by bards and poets. Some historians and archaeologists have argued that this conflict may have occurred in about 1000 BCE.[5]
Despite the inconclusiveness of the data, attempts have been made to assign a historical date to the Kurukshetra War. Popular tradition holds that the war marks the transition to Kaliyuga and thus dates it to 3102 BCE. A number of other proposals have been put forward:
P. V. Vartak calculates a date of 16 October 5561 BCE using planetary positions.
P. V. Holey states a date of 13 November 3143 BCE using planetary positions and calendar systems.
K. Sadananda, based on translation work, states that the Kurukshetra War started on 22 November 3067 BCE.
B. N. Achar used planetarium software to argue that the Mahabharata War took place in 3067 BCE.[12]
S. Balakrishna concluded a date of 2559 BCE using consecutive lunar eclipses.
R. N. Iyengar concluded a date of 1478 BCE using double eclipses and Saturn+Jupiter conjunctions.
P. R. Sarkar estimates a date of 1298 BCE for the war of Kurukshetra.
V. S. Dubey claims that the war happened near 950 BCE [13]
Though the Kurukshetra War is not mentioned in Vedic literature, its prominence in later literature led British IndologistA. L. Basham, writing in 1954, to conclude that there was a great battle at Kurukshetra which, "magnified to titanic proportions, formed the basis of the story of the greatest of India's epics, the Mahabharata." Acknowledging that later "generations looked upon it as marking an end of an epoch," he suggested that rather than being a civil war it might have been "a muddled recollection of the conquest of the Kurus by a tribe of Mongol type from the hills." He saw it as useless to the historian and dates the war to the 9th century BCE based on archaeological evidence and "some evidence in the Brahmana literature itself to show that it cannot have been much earlier."[14][note 1]
According to Finnish SindhologistAsko Parpola, the war may have taken place during the later phase of the Painted Grey Ware, circa 75-350 BCE.[16] Parpola also notes that the Pandava heroes are not being mentioned in the Vedic literature from before the Grhyasutras.[16] Parpola suggests that the Pandavas were Iranic migrants, who came to south Asia around 800 BCE.[17]
Puranic literature presents genealogical lists associated with the Mahabharata narrative. The evidence of the Puranas is of two kinds. Of the first kind, there is the direct statement that there were 1015 (or 1050) years between the birth of Parikshit (Arjun's grandson) and the accession of Mahapadma Nanda, commonly dated to 382 BCE, which would yield an estimate of about 1400 BCE for the Bharata battle.[18] However, this would imply improbably long reigns on average for the kings listed in the genealogies.[19]
Of the second kind are analyses of parallel genealogies in the Puranas between the times of Adhisimakrishna (Parikshit's great-grandson) and Mahapadma Nanda. Pargiter accordingly estimated 26 generations by averaging 10 different dynastic lists and assuming 18 years for the average duration of a reign, arrived at an estimate of 850 BCE for Adhisimakrishna and thus approximately 950 BCE for the Bharata battle.[20]
Indian archeologist B. B. Lal used the same approach with a more conservative assumption of the average reign to estimate a date of 836 BCE and correlated this with archaeological evidence from Painted Grey Ware sites, the association being strong between PGW artifacts and places mentioned in the epic.[21]John Keay confirm this and also gives 950 BCE for the Bharata battle.[22]
Style
Approximate alliances of battle of Kurukshetra in the Mahabharata.
Jaya, the core of Mahabharata, is structured in the form of a dialogue between Kuru king Dhritarashtra (born blind) and Sanjaya, his advisor and chariot driver. Sanjaya narrates each incident of the Kurukshetra War, fought in 18 days, as and when it happened. Dhritarashtra sometimes asks questions and doubts and sometimes laments, knowing about the destruction caused by the war, to his sons, friends and kinsmen. He also feels guilty, due to his own role that led to this war, destructive to the entire Indian subcontinent.
Some 18 chapters of Vyasa's Jaya constitutes the Bhagavad Gita, one of the sacred texts of the Hindus. Thus, this work of Vyasa, called Jaya, deals with diverse subjects like geography, history, warfare, religion and morality. According to the Mahabharata itself, the Jaya was recited to the King Janamejaya, the great-grandson of Arjuna, by Vaisampayana, a disciple of Vyasa (then called the Bharata). The recitation of Vaisampayana to Janamejaya was then recited again by a professional storyteller named Ugrasrava Sauti, many years later, to an assemblage of sages performing the 12-year-long sacrifice for King Saunaka Kulapati in the Naimisha forest (then called the Mahabharata).
Mahabharata account of the war
Beginning
In the beginning, Sanjaya gives a description of the various continents of the Earth, the other planets, and focuses on the Indian Subcontinent, then gives an elaborate list of hundreds of kingdoms, tribes, provinces, cities, towns, villages, rivers, mountains, forests etc. of the (ancient) Indian Subcontinent (Bharata Varsha). He also explains the military formations adopted by each side on each day, the death of each hero and the details of each war-racing.
Krishna's Peace Mission
Krishna Pleads with Dhritarashtra to Avoid War
As a last attempt at peace is called for in Rajadharma, Krishna, the chieftain of the Yadavas, lord of the kingdom of Dwaraka, travelled to the kingdom of Hastinapur to persuade the Kauravas to see reason, avoid bloodshed of their own kin, and to embark upon a peaceful path with him as the "Divine" ambassador of the Pandavas. Duryodhana was insulted that Krishna had turned down his invitation to accommodate himself in the royal palace. Determined to stop & hinder the peace mission & adamant of going to war with the Pandavas, Duryodhana plotted to arrest Krishna, and insult, humiliate, and defame him in front of the entire royal court of Hastinapura as a challenge to prestige of the Pandavas and declaration of an act of open war.
At the formal presentation of the peace proposal by Krishna in the Kuru Mahasabha, at the court of Hastinapur, Krishna asked Duryodhana to return Indraprastha to the Pandavas and restore the status quo; or, if not, give over at least five villages, one for each of the Pandavas. Duryodhana said he would not give land even as much as tip of a needle to the Pandavas. Krishna's peace proposals were ignored and dismissed, and Duryodhana publicly ordered his soldiers, even after the warnings from all the elders, to arrest Krishna. Krishna laughed and displayed his divine form, radiating intense light. Lord Krishna cursed Duryodhana that his downfall was certain at the hands of the one who was sworn to tear off his thigh, to the shock of the blind king, who tried to pacify the Lord with words as calm as he could find. His peace mission utterly insulted by Duryodhana, Krishna returned to the Pandava camp at Upaplavya to inform the Pandavas that the only course left to uphold the principles of virtue and righteousness was inevitable - war. During the course of his return, Krishna met Karna, Kunti's firstborn(before Yudhishthira) and requested him to help his brothers and fight on the side of dharma. However, being helped by Duryodhana, Karna said to Krishna that he would battle against Pandavas as he had a debt to pay.
War preparations
Krishna and Arjun on the chariot, 18th-19th century painting
Duryodhana and Arjuna go to Krishna at Dwarka to ask for his help and that of his army. Duryodhana arrived first and found Krishna asleep. Being arrogant and viewing himself as equal to Krishna, Duryodhana chose a seat at Krishna's head and waited for him to rouse. Arjuna arrived later and being a humble devotee of Krishna, chose to sit and wait at Krishna's feet. When Krishna woke up, he saw Arjuna first and gave him the first right to make his request. Krishna told Arjuna and Duryodhana that he would give the Narayani Sena to one side and himself as a non-combatant to the other. Since Arjuna was given the first opportunity to choose, Duryodhana was worried that Arjuna would choose the mighty army of Krishna. When given the choice of either Krishna's army or Krishna himself on their side, Arjuna on behalf of the Pandavas chose Krishna, unarmed on his own, relieving Duryodhana, who thought Arjuna to be the greatest fool. Later Arjuna requested Krishna to be his charioteer and Krishna, being an intimate friend of Arjuna, agreed wholeheartedly and hence received the name Parthasarthy, or 'charioteer of the son of Pritha'. Both Duryodhana and Arjuna returned satisfied.
While camping at Upaplavya in the territory of Virata the Pandavas gathered their armies. Contingents arrived from all parts of the country and soon the Pandavas had a large force of seven divisions. The Kauravas managed to raise an even larger army of eleven divisions. Many kingdoms of ancient India such as Dwaraka, Kasi, Kekaya, Magadha, Chedi, Matsya, Pandya, and the Yadus of Mathura were allied with the Pandavas; while the allies of the Kauravas comprised the kings of Pragjyotisha, Kalinga, Anga, Kekaya, Sindhudesa, Avanti in Madhyadesa, Gandharas, Bahlikas, Mahishmati, Kambojas (with the Yavanas, Sakas, Trilinga, Tusharas) and many others.
Pandava Army
A manuscript illustration of the Battle of Kurukshetra, fought between the Kauravas and the Pandavas, recorded in the Mahābhārata
Seeing that there was now no hope for peace, Yudhishthira, the eldest of the Pandavas, asked his brothers to organize their army. The Pandavas accumulated seven Akshauhinis army with the help of their allies. Each of these divisions were led by Drupada, Virata, Abhimanyu, Shikhandi, Satyaki, Nakula and Sahadeva. After consulting his commanders, the Pandavas appointed Dhrishtadyumna as the supreme commander of the Pandava army. The Mahabharata says that kingdoms from all over ancient India supplied troops or provided logistic support on the Pandava side. Some of these were: Kekaya, Pandya, Cholas, Magadha, and many more.
Kaurava Army
The Kaurava army consisted of 11 Akshauhinis. Duryodhana requested Bhishma to command the Kaurava army. Bhishma accepted on the condition that, while he would fight the battle sincerely, he would not harm the five Pandava brothers. In addition, Bhishma said that Karna would rather not fight under him, but serve as Duryodhana's personal bodygaurd, as long as he was in the battlefield. Having little choice, Duryodhana agreed to Bhishma's conditions and made him the supreme commander of the Kaurava army, while Karna was debarred from fighting. But Karna entered the war later when Bhishma was severely wounded by Arjuna. Apart from the one hundred Kaurava brothers, headed by Duryodhana himself and his brother Dussasana, the Kauravas were assisted on the battlefield by Drona and his son Ashwatthama, the Kauravas' brother-in-law Jayadratha, the BrahminKripa, Kritavarma, Shalya, Sudakshina, Bhurishravas, Bahlika, Shakuni, Bhagadatta and many more who were bound by their loyalty towards either Hastinapura or Dhritarashtra.
Neutral parties
The kingdom of Bhojakata, with its King Rukmi, Vidura, the ex-prime minister of Hastinapur and younger brother to Dhritarashtra, and Balarama were the only neutrals in this war. Rukmi wanted to join the war, but Arjuna refused to allow him because he had lost to Krishna during Rukmini's swayavar and yet he boasted about his war strength and army, whereas Duryodhana did not want Arjuna's reject. Vidura did not want to see the bloodshed of the war and was insulted extremely by Duryodhana, although he was the embodiment of Dharama himself and would have won the war for the Kauravas. The powerful Balarama refused to fight at Kurukshetra, because he was both Bhima's and Duryodhana's coach in gadhayudhdh (fighting with maces) and his brother Krishna is on the other side.[citation needed]
Army divisions and weaponry
The combined number of warriors and soldiers in both armies was approximately 3.94 million.[23] Each Akshauhini was under a commander or a general, apart from the commander-in-chief or the generalissimo who was the head of the entire army.
The two supreme commanders met and framed "rules of ethical conduct", dharmayuddha, for the war. The rules included:[25]
Fighting must begin no earlier than sunrise and end exactly at sunset.
No more than one warrior may attack a single warrior.
Two warriors may "duel", or engage in prolonged personal combat, only if they carry the same weapons and they are on the same type of mount (on foot, on a horse, on an elephant, or in a chariot).
No warrior may kill or injure a warrior who has surrendered.
One who surrenders becomes a prisoner of war and will then be subject to the protections of a prisoner of war.
No warrior may kill or injure an unarmed warrior.
No warrior may kill or injure an unconscious warrior.
No warrior may kill or injure a person or animal not taking part in the war.
No warrior may kill or injure a warrior whose back is turned away.
No warrior may attack a woman.
No warrior may strike an animal not considered a direct threat.
The rules specific to each weapon must be followed. For example, it is prohibited to strike below the waist in mace warfare.
Warriors may not engage in any unfair warfare.
Most of these rules were broken in the course of the war after the fall of Bhishma. For example, the first rule was violated on the 13th day, when Abimanyu was slain.
It was observed that the year in which the Mahabharata War took place, the year had three solar eclipses on earth in a span of thirty days. Eclipses are considered ill for life on earth according to Hindu astrology.
On the first day of the war, as would be on all the following days, the Kaurava army stood facing west and the Pandava army stood facing east. The Kaurava army was formed such that it faced all sides: elephants formed its body; the kings, its head; and the steeds, its wings. Bhishma, in consultation with his commanders Drona, Bahlika and Kripa, remained in the rear.
The Pandava army was organised by Yudhishthira and Arjuna in the Vajra formation. Because the Pandava army was smaller than the Kaurava's, they decided to employ the tactic of each warrior engaging as many enemies as possible. This involved an element of surprise, with the bowmen showering arrows hiding behind the frontal attackers. The attackers in the front were equipped with short-range weapons like maces, battle-axes, swords and lances.
Ten divisions (Akshauhinis) of the Kaurava army were arranged in a formidable phalanx. The eleventh was put under the immediate command of Bhishma, partly to protect him. The safety of the supreme commander Bhishma was central to Duryodhana's strategy, as he had placed all his hope on the great warrior's abilities. Dushasana, the younger brother of Duryodhana, was the military officer in-charge of Bhishma's protection.
The Bhagavad Gita
A statue of Arjuna and Lord Krishna, with Krishna as the sarathi or charioteer
When the war was declared and the two armies were facing each other, Arjuna realized that he would have to kill his dear granduncle (Bhishma), on whose lap he had played as a child and his respected teacher (Drona), who had held his hand and taught him how to hold the bow and arrow, making him the greatest archer in the world. Arjuna felt weak and sickened at the prospect of killing his entire family, including his 100 cousins and friends such as Ashwatthama. Despondent and confused about what is right and what is wrong, Arjuna turned to Krishna for divine advice and teachings. Krishna, who Arjuna chose as his charioteer, advised him of his duty. This conversation forms the Bhagavad Gita, one of the most respected religious and philosophical texts in the Hindu religion. Krishna instructs Arjuna not to yield to degrading impotence and to fight his kin, for that was the only way to righteousness. He also reminded him that this was a war between righteousness and unrighteousness (dharma and adharma) and it was Arjuna's duty to slay anyone who supported the cause of unrighteousness, or sin. Krishna then revealed his divine form and explained that he is born on earth in each aeon when evil raises its head. It also forms one of the foremost treatise on the several aspects of Yoga and mystical knowledge.
Before the battle began, Yudhishthira did something unexpected. He suddenly dropped his weapons, took off his armour and started walking towards the Kaurava army with folded hands in prayer. The Pandava brothers and the Kauravas looked on in disbelief, thinking Yudhishthira was surrendering before the first arrow was shot. Yudhishthira's purpose became clear, however, when he fell on Bhishma's feet to seek his blessing for success in battle. Bhishma, grandfather to both the Pandavas and Kauravas, blessed Yudhishthira. Yudhishthira returned to his chariot and the battle was ready to commence.
Day 1
When the battle was commenced, Arjuna created a Vajra formation and Bhishma went through the Pandava formation wreaking havoc wherever he went, but Abhimanyu, Arjuna's son, seeing this went straight at Bhishma, defeated his bodyguards and directly attacked the commander of the Kaurava forces. However, the young warrior couldn't match the prowess of Bhishma, and was defeated. The Pandavas suffered heavy losses and were defeated at the end of the first day. Virata's sons, Uttara and Sweta, were slain by Shalya and Bhishma. Krishna consoled the distraught Yudhishthira saying that eventually victory would be his.
Day 2
The second day of the war commenced with a confident Kaurava army facing the Pandavas. Arjuna, realizing that something needed to be done quickly to reverse the Pandava losses, decided that he had to try to kill Bhishma. Krishna skillfully located Bhishma's chariot and steered Arjuna toward him. Arjuna tried to engage Bhishma in a duel, but the Kaurava soldiers placed a cordon around Bhishma to protect him and attacked Arjuna to try to prevent him from directly engaging Bhishma. Arjuna and Bhishma fought a fierce battle that raged for hours. Drona and Dhrishtadyumna similarly engaged in a duel in which Drona defeated Dhrishtadyumna. Bhima intervened and rescued Dhrishtadyumna. Duryodhana sent the troops of Kalinga to attack Bhima and most of them, including the king of Kalinga, lost their lives at his hands. Bhishma immediately came to relieve the battered Kalinga forces. Satyaki, who was assisting Bhima, shot at Bhishma's charioteer and killed him. Bhishma's horses, with no one to control them, bolted carrying Bhishma away from the battlefield. The Kaurava army had suffered great losses at the end of the second day, and were considered defeated.
Day 3
Arjuna Wijaya statue in Central Jakarta depicting Krishna and Arjuna riding a chariot.
On the third day, Bhishma arranged the Kaurava forces in the formation of an eagle with himself leading from the front, while Duryodhana's forces protected the rear. Bhishma wanted to be sure of avoiding any mishap. The Pandavas countered this by using the crescent formation with Bhima and Arjuna at the head of the right and the left horns, respectively. The Kauravas concentrated their attack on Arjuna's position. Arjuna's chariot was soon covered with arrows and javelins. Arjuna, with amazing skill, built a fortification around his chariot with an unending stream of arrows from his bow. Abhimanyu and Satyaki combined to defeat the Gandhara forces of Shakuni. Bhima and his son Ghatotkacha attacked Duryodhana in the rear. Bhima's arrows hit Duryodhana, who swooned in his chariot. His charioteer immediately drove them out of danger. Duryodhana's forces, however, saw their leader fleeing the battlefield and soon scattered. Bhishma soon restored order and Duryodhana returned to lead the army. He was angry at Bhishma, however, at what he saw as leniency towards the five Pandava brothers and spoke harshly at his commander. Bhishma, stung by this unfair charge, fell on the Pandava army with renewed vigor. It was as if there were more than one Bhishma on the field.
Arjuna attacked Bhishma trying to restore order. Arjuna and Bhishma again engaged in a fierce duel, however Arjuna's heart was not in the battle as he did not like the idea of attacking his grand-uncle. During the battle, Bhishma killed numerous soldiers of Arjuna's armies.
Day 4
The fourth-day of the battle was noted for the valour shown by Bhima. Bhishma commanded the Kaurava army to move on the offensive from the outset. While Abhimanyu was still in his mother's womb, Arjuna had taught Abhimanyu on how to break and enter the chakra vyuha. But, before explaining how to exit the chakra Vyuha, Arjuna was interrupted by Krishna (another story is that Abhimanyu's mother falls asleep while Arjuna was explaining the chakra vyuha exit strategy). Thus from birth, Abhimanyu only knew how to enter the Chakra vyuha but didn't know how to come out of it. When the Kauravas formed the chakravyuha, Abhimanyu entered it but was surrounded and attacked by a number of Kaurava princes. Arjuna joined the fray in aid of Abhimanyu. Bhima appeared on the scene with his mace aloft and started attacking the Kauravas. Duryodhana sent a huge force of elephants at Bhima. When Bhima saw the mass of elephants approaching, he got down from his chariot and attacked them singlehandedly with his iron mace. They scattered and stampeded into the Kaurava forces killing many. Duryodhana ordered an all-out attack on Bhima. Bhima withstood all that was thrown at him and attacked Duryodhana's brothers, killing eight of them. Bhima was soon struck by an arrow from Dushasana, the second-eldest Kaurava, on the chest and sat down in his chariot dazed.
Duryodhana was distraught at the loss of his brothers. Duryodhana, overwhelmed by sorrow at the loss of his brothers, went to Bhishma at the end of the fourth day of the battle and asked his commander how could the Pandavas, facing a superior force against them, still prevail and win. Arjuna used the Aindra- Astra which killed thousands of Rathis, Atirathis, Elephants and horses.
Bhishma replied that the Pandavas had justice on their side and advised Duryodhana to seek peace.
Day 5
When the battle resumed on the fifth day, the slaughter continued. The Pandava army again suffered against Bhishma's attacks. Satyaki bore the brunt of Drona's attacks and could not withstand them. Bhima drove by and rescued Satyaki. Arjuna fought and killed thousands of soldiers sent by Duryodhana to attack him. Bhima engaged in a fierce duel with Bhishma, which remained inconclusive. Drupada and his son Shikandi drove to aid Bhima with his fight with Bhishma, but they were stopped by Vikarna, one of Duryodhana's brothers, who attacked them with his arrows, injuring both father and son badly. The unimaginable carnage continued during the ensuing days of the battle.
Day 6
The sixth day was marked by a prodigious slaughter. Drona caused immeasurable loss of life on the Pandava side. The formations of both the armies were broken. However, Bhima managed to penetrate the Kaurava formation and attacked Duryodhana. Duryodhana was defeated, but was rescued by others. The Upapandavas (sons of Draupadi) fought with Ashwathama and destroyed his chariot. The day's battle ended with the defeat of the Kauravas.
Day 7
On the 7th day, Drona slew Shanka, a son of Virata. Yuyuthsu was injured by Kripacharya in a sword fight. Nakula and Sahadeva fight Duryodhana's brothers but are overwhelmed by the number of them. The terrific carnage continued, and the day's battle ended with the victory of the Kauravas.
Day 8
On the 8th day, Bhima killed 17 of Dhritarashtra's sons. Iravan, the son of Arjuna and the snake-princess Ulupi killed 5 brothers of Shakuni, princes hailing from Gandhara. Duryodhana sent the Rakshasa fighter Alamvusha to kill Iravan, and the latter was killed by the Rakshasa after a fierce fight. The day ended with a crushing defeat of the Kauravas.
Day 9
On the 9th day, Krishna, overwhelmed by anger at the apparent inability of Arjuna to defeat Bhishma, rushed towards the Kaurava commander, jumping furiously from the chariot taking the wheel of a fallen chariot in his hands.According to some texts, Bhishma however tried to attack krishna with his arrows when the entire cosmos comes to rest and the time arrives for Bhishma as instructed by his mother Ganga to learn the actual dharma where Krishna reveals him as the "SUPREME PARABRAHMAN" after which Bhishma laid down his arms and stood ready to die at the hands of the Lord, but Arjuna stopped him, reminding of his promise not to wield a weapon. Realizing that the war could not be won as long as Bhishma was standing, Krishna suggested the strategy of placing a eunuch in the field to face him. Some sources however state that it was Yudhishthira who visited Bhishma's camp at night asking him for help. To this Bhishma said that he would not fight a eunuch.
On the tenth day, the Pandavas, unable to withstand Bhishma's prowess, decided to put Shikhandi, who had been a woman in a prior life in front of Bhishma, as Bhishma has taken a vow not to attack a woman. Shikhandi's arrows fell on Bhishma without hindrance. Arjuna positioned himself behind Shikhandi, protecting himself from Bhishma's attack and aimed his arrows at the weak points in Bhishma's armour. Soon, with arrows sticking from every part of his body, the great warrior fell from his chariot. His body did not touch the ground as it was held aloft by the arrows protruding from his body.
The Kauravas and Pandavas gathered around Bhishma and at his request, Arjuna placed three arrows under Bhishma's head to support it. Bhishma had promised his father, King Shantanu, that he would live until Hastinapur were secured from all directions. To keep this promise, Bhishma used the boon of "Ichcha Mrityu"(self wished death) given to him by his father. After the war was over, when Hastinapur had become safe from all sides and after giving lessons on politics and Vishnu Sahasranama to the Pandavas, Bhishma died on the first day of Uttarayana.
Day 11
With Bhishma unable to continue, Karna entered the battlefield, much to Duryodhana's joy. He made Drona the supreme commander of the Kaurava forces, according to Karna's suggestion. Duryodhana wanted to capture Yudhishthira alive. Killing Yudhishthira in battle would only enrage the Pandavas more, whereas holding him as hostage would be strategically useful. Drona formulated his battle plans for the eleventh day to this aim. He cut down Yudhishthira's bow and the Pandava army feared that their leader would be taken prisoner. Arjuna rushed to the scene, however and with a flood of arrows stopped Drona.
Day 12
With his attempts to capture Yudhishthira thwarted, Drona confided to Duryodhana that it would be difficult as long as Arjuna was around. So, he ordered the Samsaptakas (the Trigarta warriors headed by Susharma, who had vowed to either conquer or die) to keep Arjuna busy in a remote part of the battlefield, an order which they readily obeyed, on account of their old hostilities with the Pandava scion. However, Arjuna managed to defeat them before the afternoon, and then faced Bhagadatta, the ruler of Pragjyotisha (modern day Assam, India), who had been creating havoc among the Pandava troops, defeating great warriors like Bhima, Abhimanyu and Satyaki. Bhagadatta fought with Arjuna riding on his gigantic elephant named Supratika. Arjuna and Bhagadatta fought a fierce duel, and finally Arjuna succeeded in defeating and killing his antagonist. Drona continued his attempts to capture Yudhishthira. The Pandavas, however, fought hard and delivered severe blows to the Kaurava army, frustrating Drona's plans.
Day 13
On the 13th day, Drona arrayed his troops in the Chakra/Padma/Kamala formation, a very complex and almost impenetrable formation. His target remained the same, that is, to capture Yudhishthira. Among the Pandavas, only Arjuna and Krishna knew how to penetrate this formation, and in order to prevent them from doing so, the Samsaptakas led by Susharma again challenged Arjuna, and kept him busy at a remote part of the battlefield the whole day. Arjuna killed thousands of Samsaptakasa, however, he couldn't exterminate all of them.
On the other side of the battlefield, the remaining four Pandavas and their allies were finding it impossible to break Drona's Chakra formation. Yudhishthira instructed, Abhimanyu, the son of Arjuna and Subhadra, to break the Chakra/Padma formation. Abhimanyu knew the strategy of entering the Chakra formation, but did not know how to exit it. So, the Pandava heroes followed him to protect him from any potential danger. As soon as, however, Abhimanyu entered the formation, King Jayadratha stopped the Pandava warriors. He held at bay the whole Pandava army, thanks to a boon obtained from Lord Shiva, and defeated Bhima and Satyaki.
Inside the Chakra/Kamala formation, Abhimanyu slew tens of thousands of warriors. Some of them included Vrihadvala (the ruler of Kosala), the ruler of Asmaka, Martikavata (the son of Kritavarma), Rukmaratha (the son of Shalya), Shalya's younger brother, Lakshmana (the son of Duryodhana) and many others. He also managed to defeat great warriors like Drona, Ashwatthama, Kritavarma and others.
Facing the prospect of the complete annihilation of their army, the Kaurava commanders devised a strategy to deter Abhimanyu from causing further damage to their force. According to Drona's instructions, six warriors together attacked Abhimanyu (the warriors included Drona himself, Karna, Kripa and Kritavarma), and deprived Abhimanyu of his chariot, bow, sword and shield. Abhimanyu, however, determined to fight, picked up a mace, smashed Ashwatthma's chariot (upon which the latter fled), killed one of Shakuni's brothers and numerous troops and elephants, and finally encountered the son of Dussasana in a mace-fight. The latter was a strong mace-fighter, and an exhausted Abhimanyu was defeated and killed by his adversary.[26]
Upon learning of the death of his son, Arjuna vowed to kill Jayadratha on the morrow before the battle ended at sunset, otherwise he would throw himself into the fire.
Day 14
Arjuna kills Jayadratha
Karna kills Ghatotkacha
While searching for Jayadrath on the battlefield, Arjuna slew an akshauhini (battle formation that consisted of 21,870 chariots (Sanskrit ratha); 21,870 elephants; 65,610 cavalry and 109,350 infantry) of Kaurav soldiers. By Shakuni's plot Duryodhana hid Jayadrath in their camp as if Arjuna failed t kill Jayadrath he would walk into the fire himself according to his vow which would make war easier for the Kauravas. Lord Krishna fakes sunset using his sudarshan chakra and all the Kauravas insults and laughs at Arjuna remembering his vow to walk into fire if, he fails to kill Jayadrath. Arjuna simply saying to Krishna "IT MUST HAVE BEEN YOUR WISH MADHAV" and starts walking towards fire. And Jayadratha knowing the sunset being informed by soldiers, starts towards Kurukshetra to kill Arjuna. But Shakuni soon learns about Krishna's plot and returns to Duryodhan However Jayadrath returns to battlefield where Shakuni reveals it's just Krishna's plot. and the Lord Krishna removes chakra removing the sunset environment. Jayadrath warns Arjuna if his head falls on the ground due to his bow he would be fired too, because of his boon by his father. Arjuna uses "Divyastra" to carry Jayadrath's head to his father leading to his own father's death. Many maharathis including Drona, Karna try to protect Jayadratha but fails to do so. Arjuna warns that everyone who supported adharma will be killed in this war in such pathetic way.
While Arjuna destroying the rest of the Shakatavuyha, Vikarna, the third eldest Kaurava, challenged Arjuna to an archery fight. Arjuna asked Bhima to decimate Vikarna, but Bhima refused to, because Vikarna had defended the Pandavas during the Draupadi Vastrapaharanam. Bhima and Vikarna showered arrows at each other. Later Bhima threw his mace at Vikarna, killing him. The muscular Pandava was devastated and mourned his death saying he was a man of Dharma and it was a pity how he lived his life. Drona killed Vrihatkshatra, the ruler of Kekaya and Dhrishtakethu, the ruler of Chedi.
The battle continued past sunset. Dushasana's son, Durmashana, was slain by Prativindya, the eldest son of Draupadi and Yudishtira, in a duel. When the bright moon rose, Ghatotkacha, the rakshasa son of Bhima, slaughtered numerous warriors, like Alambusha and Alayudha attacking while flying in the air. Karna stood against him and both fought fiercely until Karna released the Shakti, a divine weapon given to him by Indra. Ghatotkacha increased his size and fell dead on the Kaurav army killing an Akshauhini of them.
Day 15
After King Drupada and King Virata were slain by Drona, Bhima and Dhrishtadyumna fought him on the fifteenth day. Because Drona was very powerful and inconquerable having the irresistible Brahmanda astra, Krishna hinted to Yudhishthira that Drona would give up his arms if his son Ashwatthama was dead. Bhima proceeded to kill an elephant named Ashwatthama and loudly proclaimed that Ashwatthama was dead. Drona approached Yudhishthira to seek the truth of his son's death. Yudhishthira proclaimed Ashwathama Hatahath, Naro Va Kunjaro Va, implying Ashwathama had died but he was not sure whether it was a Drona's son or an elephant, The latter part of his proclamation (Naro va Kunjaro va) were drowned out by sound of the conch blown by Krishna intentionally (a different version of the story is that Yudhishthira pronounced the last words so feebly that Drona could not hear the word elephant). Prior to this incident, the chariot of Yudhishthira, proclaimed as Dharma raja (King of righteousness), hovered a few inches off the ground. After the event, the chariot landed on the ground as he lied.
Drona was disheartened, and laid down his weapons. He was then killed by Dhrishtadyumna to avenge his father's death and satisfy his vow. Later, the Pandava's mother Kunti secretly met her abandoned son Karna and requested him to spare the Pandavas, as they were his younger brothers. Karna promised Kunti that he would spare them except for Arjuna, but also added that he would not fire a same weapon against Arjun twice.
Day 16
On the left Karna with Salya as chariot driver versus Arjuna with Krishna on the right, Cirebon wayang glass painting, Java, Indonesia.
On the sixteenth day, Karna was made the supreme commander of the Kuru army. Karna fought valiantly but was surrounded and attacked by Pandava generals, who were unable to prevail upon him. Karna inflicted heavy damage on the Pandava army, which fled. Then Arjuna successfully resisted Karna's weapons with his own and also inflicted casualties upon the Kaurava army. The sun soon set and with darkness and dust making the assessment of proceedings difficult, the Kaurava army retreated for the day.
On the same day, Bhima swung his mace and shattered Dushasana's chariot. Bhima seized Dushasana, ripped his right hand from shoulder and killed him, tearing open his chest and drinking his blood and carrying some to smear on Draupadi's untied hair, thus fulfilling his vow made when Draupadi was humiliated.
Day 17
Krishna declaring the end of Mahabharata War by blowing Panchajanya, the Conch Shell
On the seventeenth day, Karna defeated the Pandava brothers Nakula, Sahadeva and Yudhishthira in battle but spared their lives. Later, Karna resumed duelling with Arjuna. During their duel, Karna's chariot wheel got stuck in the mud and Karna asked for a pause. Krishna reminded Arjuna about Karna's ruthlessness unto Abhimanyu while he was similarly left without chariot and weapons. Hearing his son's fate, Arjuna shot his arrow and decapitated Karna. Before the battle, Karna's sacred armour ('Kavacha') and earrings ('Kundala') were taken as alms by Lord Indra when asked for, which resulted in his death by Arjuna's arrows.
Day 18
On the 18th day, Shalya took over as the commander-in-chief of the remaining Kaurava forces. Yudhishthira killed king Shalya in a spear combat and Sahadeva killed Shakuni. Nakula kills Shakuni’s son Uluka. Realizing that he had been defeated, Duryodhana fled the battlefield and took refuge in the lake, where the Pandavas caught up with him. Under the supervision of the now returned Balarama, a mace battle took place between Bhima and Duryodhana. Bhima flouted the rules (under instructions from Krishna) to strike Duryodhana beneath the waist in which he was mortally wounded.
Ashwatthama, Kripacharya, and Kritavarma met Duryodhana at his deathbed and promised to avenge the actions of Bhima. They attacked the Pandavas' camp later that night and killed all the Pandavas' remaining army including their children. Amongst the dead were Dhrishtadyumna, Shikhandi, Uttamaujas, and children of Draupadi. Other than the Pandavas and Krishna, only Satyaki and Yuyutsu survived.
Aftermath
Return of heroes slain in war following chanting by Vyasa
^In discussing the dating question, historian A. L. Basham says: "According to the most popular later tradition the Mahabharata War took place in 3102 BCE, which in the light of all evidence, is quite impossible. More reasonable is another tradition, placing it in the 15th century BCE, but this is also several centuries too early in the light of our archaeological knowledge. Probably the war took place around the beginning of the 9th century BCE; such a date seems to fit well with the scanty archaeological remains of the period, and there is some evidence in the Brahmana literature itself to show that it cannot have been much earlier."[15] Basham cites H.C. Raychaudhuri, Political History of Ancient India, pp.27ff.
அபிமன்யுவின் மரணத்திற்கு காரணமான ஜெயத்திரதனை சூரியன் மறைவதற்குள் பழி வாங்க துடித்த அருச்சுனை ஜெயத்திரதன் பக்கம் நெருங்காதவாறு, சம்சப்தகர்கள் அருச்சுனனை போருக்கு அழைத்து, போர்க்களத்திற்கு வெகு தொலைவிற்கு அழைத்துச் சென்று போரிட்டனர். சூரியன் மறைவதற்கு சிறிது நேரம் இருக்கும் போது, வீரமுடன் போரிட்ட அனைத்து சம்சப்தகர்களை அருச்சுனன் கொன்றழித்தான்.
மூப்பால் அவனது நெற்றியின் மடிப்புகள் கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்தன. தன் கண்களை மறைக்காமல் இருக்க அவற்றைத் தூக்கித் துணியால் கட்டிக்கொண்டு யுத்தத்தில் இறங்கிய பகதத்தன், குருசேத்திரப் போரில் துரியோதனன் படைக்கு ஆதரவாய் விளங்கியவன்.
"தார் ஆர் ஓடைத் திலக நுதல் சயிலம் பதினாயிரம் சூழ வாராநின்ற மத கயத்தின் வன் போர் வலியும், மன வலியும், சேரார் வணங்கும் பகதத்தன் திண் தோள் வலியும், சிலை வலியும், பாராநின்ற கடோற்கசன் தன் படையின் தளர்வும் பார்த்தானே." நான்காம் நாள் போர்ச் சுருக்கம்.
அவனது யானை சுப்ரதீகம், [1] வீரத்தில் அவனுக்கு இணையானது. பாண்டவப் படைகளை ஏறி மிதித்துக் கூழாக்கியது.[2] பகதத்தன் விடுவித்த சக்தி ஆயுதத்தைக் கண்ணன் தன் மார்பில் ஏற்றதாலேயே அர்ச்சுனன் உயிர் பிழைத்தான். கண்ணனும் அர்ச்சுனனும் தங்கள் திறமைகள் அத்தனையும் பயன் படுத்தித்தான் அவனைக் கொல்ல முடிந்தது.[3]
சுபலன் என்பவன் மகாபாரத இதிகாசத்தில் வரும் ஒரு கதை மாந்தராவார். சுபலன் காந்தார நாட்டின் மன்னன். (இந்நாடு தற்போது ஆப்கானிஸ்தானில் ஒரு முக்கிய நகராக உள்ளது.) இவரின் மகன் சகுனி. சிவபக்தையான காந்தாரி இவரது மகள். பீஷ்மர் சுபலனின் காந்தார தேசம் சென்று, இரு கண் பார்வையற்ற திருதராட்டிரனுக்கு மணமுடிக்க காந்தாரியை பெண் கேட்க, சுபலன் மறுத்த போதிலும், காந்தாரி தானே முன்வந்து கண்களில் துணியைக் கட்டிக் கொண்டு, திருதராட்டிரனை மணம் முடிக்க ஒப்புக் கொண்டாள்.
அட்ட வசுக்கள் என்பவர்கள் மனுவின் மைந்தனான பிரஜாபதியின் எட்டு மகன்கள் ஆவர். அவர்களின் பெயர்கள் தரா, துருவா, சோமா, அஹா, அனிலா, அனலா, பிரதியுஷா மற்றும் பிரபாசா ஆகும்.[1]
வசு எனும் சொல்லுக்கு வெளி (Space) என்று பொருள். இவர்கள் இயற்கையையும் இயற்கைக் கோட்பாடுகளையும் உருவகிப்பவர்கள். இந்த அட்ட வசுக்களில் தரா எனும் வசு புவியையும், அனலன் எனும் வசு நெருப்பையும், ஆப எனும் வசு நீரையும், அனிலன் எனும் வசு காற்றையும், துருவன் எனும் வசு துருவ நட்சத்திரத்தையும், சோமன் எனும் வசு சந்திரனையும், பிரபாசன் எனும் வசு வைகறையையும், பிரத்யூசன் எனும் வசு ஒளியையும் குறிப்பவர்கள்.[2].[3]
பீஷ்மர்
இந்த அஷ்ட (எட்டு) வசுக்களில் பிரபாசன் எனும் வசு தனது மனைவியின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவதற்காக, வசிட்டரின்காமதேனு பசுவை கவர்ந்து செல்கையில், வசிட்டரால் சாபம் பெற்று மண்ணுலகில், சாந்தனு - கங்கை தம்பதியர்க்கு பீஷ்மராக பிறந்தார் என்று மகாபாரதத்தின் ஆதி பர்வத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.[4].
Her six children were killed and the seventh children Balaram appeared as a miscarriage and balaram transferred to Rohini womb. Devaki soon gave birth to her eighth child lord krishna,same night Yashoda had also gave birth to a daughter.Vasudev picked up girl child and switched with lord krishna and returned to the prison in mathura and kept her next to Devaki.When Kans came to know of the birth of that eighth child, he rushed to the prison, snatched the child and flung her to the ground. But the girl (who was a form of Yogmaya) slipped from his hand and flew away into the sky and as she departed, cried, “Kans, the one who is destined to kill you has already been born and is safe.” Kans was again terrified by this and ordered his soldiers to kill all the infants that had been born in the state in the last few days.
வைசம்பாயனர் சொன்னார், "கோசல இளவரசியின் மாதவிடாய் முடிந்ததும், சத்தியவதி தனது மருமகளை {அம்பிகையை} நீராட்டிச் சுத்தப்படுத்தி, படுக்கையறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அங்கே இருந்த ஆடம்பரக் கட்டிலில் தனது மருமகளை அமரச் செய்து, அவளிடம் {அம்பிகையிடம்},(1) "ஓ கோசல இளவரசியே {அம்பிகையே}, உனது கணவனின் {விசித்திரவீரியனின்} அண்ணன் இன்று உனது கருவறைக்குள் உனது குழந்தையாக நுழைவான். இன்றிரவு அவனுக்காகத் {வியாசருக்காக} தூங்காமல் காத்திருப்பாயாக" என்றாள்.(2) தனது மாமியாரின் {சத்தியவதியின்} வார்த்தைகளைக் கேட்ட அந்த இனிமையான இளவரசி {அம்பிகை}, பீஷ்மரையும், குரு குலத்தின் பிற மூத்தவர்களையும் நினைத்து அந்தக் கட்டிலில் சாய்ந்திருந்தாள்.(3) அந்த உண்மை நிறைந்த அம்முனிவர் (வியாசர்), தான் அம்பிகையைக் (இளவரசிகளில் மூத்தவள்) குறித்த ஒரு வாக்கை முதலில் கொடுத்திருந்ததால், அவளது அறையில் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருக்கும்போதே நுழைந்தார்.(4) அந்த இளவரசி {அம்பிகை} அவரது {வியாசரது} கரிய நிறத்தையும், தாமிரக்கம்பிகள் போலச் சிவந்திருந்த சடா முடியையும், எரியும் தழல் போன்ற கண்களையும், கரடு முரடான தாடியையும் பார்த்துப் பயந்து தனது கண்களை மூடிக் கொண்டாள்[1].(5)
_to_his_father,_Santanu..jpg)
.png)
No comments:
Post a Comment